Nie wiem.

Przez całe nasze życie sami , śniąc, tworzymy swój prywatny świat, do którego trafimy po śmierci.
Niekoniecznie raj, bo na piekło, czyli koszmary, też znajdzie się miejsce.
W takim razie śmierć to jedynie niekończący się sen, w którym - jak to już w snach bywa - wszystko jest możliwe.
Każdy sen, to maleńka część świata. Każdy człowiek ma osobisty świat, stworzony ze snów, który stanowi drobinkę, fragment mozaiki. Mozaika to my wszyscy, kosmos, bóg.  I wszystko zależne od siebie, jedno bez drugiego istnieć nie może. 
Fakt, iż nie potrafię inaczej wyobrazić sobie tego , co się stanie, gdy umrę, jest idealnym dowodem na to, że książki są w stanie zmienić nasze życie.

Ale tak naprawdę nie wiem nic. Nie wiem nawet, co stanie się jutro. 
Jestem ciekawska i chyba właśnie to trzyma mnie przy życiu, również to, prędzej, czy później skieruje mnie ku śmierci.




Des quil faut se garder au chaud au fond de lâme
Dans les yeux, dans le cSur, dans les bras dune femme
Quon garde au fond de soi comme on garde un mystčre