Człowiek jest jak spragniona ziemia.Rodzi sie do zycia z krzykiem,poniewaz czuje sie sie wyrwany z ciepłego matczynego łona,u schyłku zas swoich dni,gasnac,woła o wiecej swiatła.I tak jak ziemia spekana od zaru pragnie przyjac orzezwienie pierwszego deszczu,tak tez człowiek ,umeczony cierpieniem,otwiera sie na zycie,pragnac przyjac kazde ziarno nadziei.Dla niewierzacego cierpienie to nieszczescie,,prawo życia ,którego nikt nie jest w stanie uniknac.Dla człowieka wierzacego,który nieustannie spoglada ku niebu,staje sie wezwaniem do udzielenia bardzo osobistej odpowiedzi..Czy jednak otwarłwszy ramiona,zdołamy objac niezbadana tajemnice nieskonczoności? Jeden z pisarzy żydowskich Elie Wiesel napisał kiedys o przezyciu jakiego był świadkiem jako wiezen obozu koncentracyjnego.Kiedy po pracy z grupa wiezniów wracał do baraku zobaczył trzy szubienice.Pomiedzy dwoma szeregami esesmanów szło trzech skazanców.Jednym z nich był Pipel,watły chłopiec,"anioł o smutnych oczach" jak o nim mówiono.Skazancy weszli na stołki i założono im petle na szyje.Kopniecie w stołek-i trzy ciała zawisły w pustce.Ale Pipel był zbyt lekki.Konał blisko pół godziny...Wtedy Wiesel usłyszał za plecami "Gdzie jest twój Bóg?" Gdzie? Oto On,powieszony na tej szubienicy...