a ja pokażę Ci niebo...

- Pamiętasz jak pisałam, że jedynym człowiekiem, którego pokocham będzie On? Przypominasz sobie, jak mówiłam, że co wieczór siadałam i pytałam gwiazdy, które miejsce do spełnienia zajmuje moje życzenie? Moje serce porwał ktoś, kto tak naprawdę wcale go nie chciał. Mówił o raju pięknymi słowami, złożył obietnice, których nigdy nie spełni, dotykał, był niebem... Dziś nie ma śladu po nieuchwytnych chwilach...

Czasami usłyszę jeszcze łkanie swojego serca, czasami poczuję jak serce ściska żal za przeszłością... Teraz wiem, jak dużo jestem w stanie znieść. Umarła jakaś część we mnie, umarła we mnie miłość do niego. Pozostała we mnie tylko świadomość jej utraty, wszystko znikło, rozsypało się na drobne kawałeczki. Czasami sama nie zdaję sobie sprawy, że przeżyłam coś tak wielkiego. Rozgoryczenie i ból pozostawiło po sobie uczucie pustki. Tak bardzo staram się na nowo tę pustkę wypełnić...

-Kochana, doskonale znam to spojrzenie - smutne, nieobecne, pełne tęsknoty za czymś, czego się pragnie ponad wszystko na świecie. I nie mów, że nikt nie widzi, jak uczucie targa tobą i doprowadza do płaczu. Oni nic nie mówią, bo nie wiedzą, co powiedzieć. A czas jest najlepszym lekarstwem, bo to właśnie czas koi ból. Zbyt wiele było smutnych dni. Dni, w których nikt nie wyobrażał sobie, jak miłość może zabijać człowieka. Gdyby nie tamto wydarzenie, nawet nie chcę wiedzieć, jak dziś wyglądałoby moje życie. Zapewne znowu tęskniłabym do tamtej zimy... Zapewne znowu nie umiałabym znaleźć sobie miejsca w tym świecie i chodziłabym w tamto miejsce. Kochana, na litość boską, przestań! Przestań wspominać, przestań wierzyć, że jeszcze kiedykolwiek będziecie razem! Przestań słuchać waszych piosenek! Uwierz mi, że to nie da ci nic, tylko zaniesie cię na granicę rozpaczy. Oj, nie, to nie są puste słowa, nie wierz mi, ale ja wiem więcej od ciebie. Wiem, co to jest cierpienie i ból psychiczny. Śmiej się, żartuj, przyzwyczaiłam się, nie ufaj mi. 
Ale z czasem przekonasz się, że cały żal, który nosisz w sobie zostanie przykryty mgiełką, bo przyjdzie moment, w którym nie starczy ci sił, by dalej się buntować. Zapragniesz na nowo zobaczyć świat, będziesz chciała widzieć to, co widzą ci, którzy są szczęśliwi. Tak właśnie, szczęśliwi. Przyjdzie dzień, w którym odnajdziesz spokój. Nie obiecuję ci, że zapomnisz. Nigdy nie zapomnisz, ale nauczysz się żyć z tą świadomością. Będziesz mogła patrzeć na niego i słuchać jego głosu, a później odejdziesz, by pocałować człowieka, który zastąpi jego miejsce... Nie obiecuję ci, że już nigdy nie będziesz o nim myślała. Będziesz, ale ze spokojem...
Obiecuję ci, że nauczysz się żyć bez niego. I nie potrzebujesz nikogo, bo sama to potrafisz.

-Czasami ogarnia mnie strach... Strach przed tym, że nigdy nie wydarzy się już coś tak pięknego. Że już nigdy nie będę miała skrzydeł... a ja tak bardzo bym chciała... Teraz staram się budować swój świat na nowo, z człowiekiem, który nie jest Tobą. Nie wmówię sobie miłości. Albo pokocham i zaufam, albo cicho odejdę... Nie pozwolę się skrzywdzić. Nigdy więcej nie pozwolę się zranić...
Wygarnij mi, że opowiadam bzdury. Powiedz mi, że nie wiem co to miłość, tęsknota, rozpacz, pustka, ból... Powiedz mi, że nic nie wiem o życiu, że opowiadam bajki...