Opowiadanie cz. 2

Opowiadanie cz. 1 w poprzedniej notce ; >
Cz. 2, zapraszaam :

Patrzyliśmy jeszcze przez chwilę na siebie. Niestety Kaśka wpierdoliła się z tym swoim słodkim uśmiechem w moje myśli i pogoniła do pracy. Właściwie, to nie mam bladego pojęcia co ja miałam robić, skoro co chwilę zamykały mi się oczy.
- Serio nie mogę się położyć spać chociaż na pięć minut?- jęknęłam.
- Mowy nie ma!- wrzasnął od razu Maciek i posadził mnie na krześle.- Zamknij oczy jeszcze raz a poczujesz moc bąbelków.- powiedział, stawiając szklankę z wodą przed moim nosem.
- Dobra. Łaski bez. Idę się przebrać.
Nie zwracając uwagi na ich idiotyczne uwagi poszłam na górę i rzuciłam się na łóżko. Jeszcze tylko pięć minut, pomyślałam. Gdy zamknęłam oczy Maciek wpadł do mojego pokoju z wielkim krzykiem i wylał na mnie wodę. Ale nie ze szklanki, tylko z wiadra.
- Idioto!- wrzasnęłam.
- Przecież ostrzegałem.- wzruszył ramionami i wyszedł.
Przypierdole mu, przypierdolę mu, powtarzałam sobie w myślach.
Zanim wysuszyłam włosy i nałożyłam na siebie lekki makijaż była 17:15, a żeby nie spóźnić się musieliśmy wyjść o 17:30.
Szybko wywaliłam wszystkie ciuchy z szafy na podłogę. Szukając jakichś spodenek zauważyłam mały pogięty list, ale gdy tylko zobaczyłam co jest w nim napisane do pokoju wpierdoliła się Kaśka.
- Pospiesz się...- zaczęła. Rozejrzała się po pokoju i spojrzała na mnie.- Jełopie, nawet ja nie zrobiłabym takiego bałaganu.
Bez słowa podałam jej list. Nie sięgnęła po niego, tylko przyglądała się jak po moich policzkach zaczynają płynąć łzy.
- Nie wróci.- szepnęłam tylko i spojrzałam ponownie na list.
Łzy kapały na niego, rozmazując słowa napisane atramentem, a w głowie wciąż huczały słowa, które przeczytałam. "Przecież Cię nie kocham, nie chciałam Cię.". Te słowa zabolały najbardziej. Rozpoznałam charakter pisma mojej matki i już wiedziałam, że nie wróci.
Zaczęłam cicho szlochać, a całe moje ciało przebiegły dreszcze. Zostawiła mnie bo sobie nie radziła, powtarzałam sobie w myślach.
- Ruszcie się dziewczyny! Przecież na nas nie poczekają!- wrzasnął Maciek, wchodząc po schodach.
Impreza. Przecież nie mogę im tego zrobić. Pójdę tam i będę się świetne bawiła. Szybko wstałam, chwyciłam krótkie szorty, luźną długą bluzkę i pobiegłam do łazienki. Przebrałam się i poprawiłam makijaż w niecałe trzy minuty. Nowy rekord, pomyślałam. Popatrzyłam na swoje odbicie w lustrze. Wyglądałam pięknie, aż musiałam się uśmiechnąć. Niestety mimo uśmiechu na twarzy oczy cały czas miałam smutne. Nie rób im tego idiotko! Nie pozwól popsuć zabawy swoim przyjaciołom przez twoje problemy, mówiłam do siebie.
Gdy wyszłam z łazienki wszystkie trzy pary oczu skierowały się na mnie. Pomiędzy chłopakami stała Kaśka trzymająca list.
- Magda..- zaczęła, a ja beztrosko wyrwałam jej list z ręki i podarłam na małe kawałeczki, rozrzucając je po pokoju.
- Nie chcemy się spóźnić, tak?- zapytałam, uśmiechając się do nich.
Maciek i Kaśka patrzyli na mnie jak na idiotkę, a Karol tylko stwierdził krótko- Nie idziemy.- i przytulił mnie mocno.
- Owszem idziemy.- powiedziałam. Cały czas próbowałam się uśmiechać, ale po reakcji Karola zrozumiałam, że długo tak nie pociągnę. Przecież to byłam moja matka do cholery! Dopiero teraz uświadomiła sobie, że mnie nie kocha?!
Po policzku zaczęły znowu lecieć pojedyncze łzy. Szybko odsunęłam się od Karola i starłam je ręką, nie naruszając przy tym makijażu.
- Nic mi nie będzie.- zapewniłam ich.- Wolę się najebać i leżeć gdzieś w rowie, niż siedzieć tu i użalać się nad sobą.- stwierdziłam, chociaż dobrze wiedziałam, że to nieprawda. Chciałam być sama. I to przez dłuższy czas.
- Ciulu, nie pierdol  głupot!- powiedział Maciek.- Zostajesz, a my zostaniemy z tobą.
- Oczywiście, jeszcze zwal na mnie poczucie winy, za to że niszczę wam życie. Idziemy i koniec gadania!
Po dłuższej sprzeczce w końcu przyznali mi racje i wyszliśmy z domu. Przez całą drogę nikt się nie odzywał, co dawało mi dużo czasu do zastanowienia.

CDN.