Dołujący dzień

Pozdrowienia z mroźnego Poznania

Coraz trudniej jest mi akceptować fakt, że nie mieszkamy razem. Coraz trudniej jest mi, gdy przychodzi do pożegnań... Mam wtedy taką wielką pulsującą ranę w sercu. Tak bardzo rozpaczam z tego faktu... Ból jest przeogromny. Nie wiem, co mam robić. 

Tęsknie też za Paulą... tak rzadko się widujemy... a ja tak tęsknie za głupimi beztroskimi dniami i wieczorami z dr. Hause'm gdzie piwkowałyśmy i paliłyśmy szlugi. A teraz tylko praca, studia, praca dzień wolnego. I calkowite wyczerpanie systemu... z którym nawet nie ma, co walczyć bo oczy samiutkie opadają, a organizm się wyłącza. 

Najgorsze jest to, kiedy otworzy się na kogoś serce.. a później te osoby odchodzą. Naprawdę. Tęsknie za tymi, którzy odeszli ode mnie w tym roku. Tęsknie za ich głupimi minami, myślami, sytuacjami, w których się znalazłyśmy.. Ale wiem, że to odejdzie. Za jakiś czas, ale napewno. W końcu nie można być w jakimkolwiek związku emocjonalnym z kimś, kto o Tobie zapomina, oddzywa się tylko jak coś chce, i to nawet nie chodzi o spotkanie, tylko o rzeczy materialne. Nie można także widywać się z osobami, które myślą, że są księżniczkami. Bo niestety są wychowywane w tym kierunku. Traktują Cię jak przedmiot, myślą, że mogą krzyczeć na Ciebie, lub obrażać.

Trzeba urywać takie więzi, bo one są toksyczne.

Wiem, że są choć dwie osoby na tym świecie, które kochają mnie bez wzgledu na wszystko. Z jędną planuję wspólne życie, z drugą idę przez to życie już ładne 5 lat.Kocham je obydwie tak samo mocno, jednak zupełnie odmienną miłością. 

I tym obydwóm osobą bardzo dziękuję, dziękuję, że jesteście. 

Skalpel II dzień 3

Dwa razy się poddałam.. ale zmotywowałam się by dokończyć trening. 

Nie ważne, co mówią inni.... dam radę!