nic nie jest tak jak być powinno, jak sobie wymarzyłam, a może to tylko moja chora wyobraźnia? natłok uczuć, nerwów i emocji zmieszał się w jedną całość i rozdziera mi serce. za wszelką cenę chce wydrzeć się na zewnątrz, powoli nie mam już sił, powoli sie poddaje, nie mam nic do stracenia , to w końcu tylko życie... płacz już nie pomaga, bo cóż może pomóc kilka łez? uczucie ulgi? ale na jak długo? dzień, dwa? a później znów to samo i ten sam ból. ucieczka też już nic nie zdziała, prędzej czy później dopadnie mnie to samo. Chciałabym stracić pamięć, to było by jedyne wyjście, by zachować życie, jednak to nie jest możliwe. Potrzebuje niezmiernej odskoczni od tego szarego świata, nie mam już sił biec dalej, chcę stanąć w miejscu, odpocząć.