nic nie jest jak być powinno. monotonia jest chora, życie jest chore. biegłam gdzieś gdzie można było odpocząć, złapać słońca i cieszyć się chwilą. jak bardzo się zawiodłam kiedy przyszła burza. chyba zgubiłam się gdzieś między marzeniami a wspomnieniami. rozgrzebuję stare dzieje, ale co mam robić skoro nie mam nic ? znów zostałam sama. znów nie mam nic. nie wiem jak mogło do tego dojść. historia się powtarzać lubi, strasznie.

obóz, obóz, głupi obóz. wcale nie mam ochoty tam jechać, a przecież jeszcze tylko miesiąc, mały krótki miesiąc, który mignie niespodziewanie i przyjdzie czas wyjazdu. jedak coraz częściej myślę, że obóz to pozytywny aspekt studiowania, w końcu jadę z tymi dwudziestokilkoma wariatami. coraz bardziej ich lubię, coraz bardziej chcę żeby byli częścią mojego życia.