- ..opisz mi się.
- Po co? i tak nie uwie­rzysz w mo­je is­tnienie.
- Uwierzę..
- No dob­ra. Jes­tem piękną królewną, mie­szkam w pałacu, mam swo­jego księcia i jes­tem szczęśli­wa.
- Faaaj­nie. Se­rio..bom­ba. A masz ryb­ki?
- Ryb­ki? Nie..
- Jak na księżniczkę jes­teś bar­dzo miła. Wszys­tkie, które znam, które mie­szkają nap­rze­ciw­ko mnie i te, które wi­duję na przys­tankach, w skle­pie czy ki­nie są wred­ne, niemiłe i w do­dat­ku wca­le nie są ład­ne.
- Dziękuję. A może Ty po­wiesz mi coś o so­bie?
- A po co? I tak nie uwie­rzysz w mo­je is­tnienie..
- A skąd Ty możesz to wie­dzieć.?
- Jes­tem przys­tojnym chłop­cem, który codzien­nie..od daw­na przygląda się To­bie, ob­serwu­je w co jes­teś ub­ra­na, jak jes­teś ucze­sana i czy się uśmie­chasz. Mie­szkam w małym dom­ku, nie mam swo­jej królew­ny bo pew­nie na nią nie zasługuję..
- Chwi­la, mo­ment..dlacze­go dziś się do mnie odez­wałeś?
- ..bo zauważyłem, że jes­teś smut­na.