xmaryjane

lubię przyglądać się jego kącikom ust unoszącym się na mój widok. cały dzień, dwa lub trzy czekam na dotyk jego dłoni, na możliwość wtulenia się. jestem przy nim troche jak rozkapryszone dziecko, a jemu... nie przeszkadza to ani trochę ;> wciąż o nim myślę, wciąż go chcę. zaczynam tęsknić zaraz po tym jak rozchodzimy się do domów, a przestaję dopiero gdy widzę go następny raz. przy nim nie da się inaczej, wszystko jest cudowne, najlepsze. lecz nie zawsze jest kolorowo. zdażają się ciche dni, jest on moim silnym ramieniem, na które mogę bezwładnie opaść. jest moją wieczną, spokojną przystanią. jest tą częścią mnie, której wciąż mi brakowało. posiada wiare, nadzieję, optymizm. mogę się bać, bo on się nie boi. mogę również histeryzować bez powodu, kreślić palcem w powietrzu problemy, których nie ma, bo on złapie mnie za rękę i spojrzy głęboko w oczy dając do zrozumienia, że jest to zbędne. przy nim mogę pozwolić sobie na bycie małą, bezbronną dziewczynką, dzieckiem, nie pozwoli bym roztrzaskała się na miliardy milionów kawałeczków. trzyma mnie mocno w ramionach, zawsze nawet kiedy nie płaczę. zawsze kiedy go potrzebuję, on jest obok. na wypadek gdyby świat runął mi w ułamku sekundy. kiedy natomiast on wątpi chciałabym być tą silną połówką NAS. chciałabym pomóc, wesprzeć, być ostoją. w dni jego rozterek choć jest ich mało, chciałabym zamieniać się w dojrzałą, znającą życie. taką, która powie mu co zrobić. gdy trzeba będzie silna i powie WSZYSTKO BEDZIE DOBRZE ZOBACZYSZ!, pozwoli narzekać, by po chwili zobaczyć uśmiech. chciałabym przeganiać jego problemy, bo przecież czasem każdy jest kruchy. chcę, by wiedział, że gdy trzeba będę walczyć o jego szczęście, tak samo jak on walczy o moje co dnia.

aaaaaaa

na dzień dzisiejszy... właśnie za nim tęsknię i mam nadzieję, że znajdziemy choć trochę czasu dla siebie. jakoś nic innego się teraz dla mnie nie liczy :)