Jest dziwnie.

Coraz bardziej czuję na plecach obcy oddech, czuje obce kroki.

Wiedziałem, że ten moment nastąpi, lecz myślałem, że lepiej się na niego przygotuję.

Coś czego końca chciałem kiedyś, potem polubiłem, teraz się skończyło, żałuję.

Przede mną mgła, za mną wspomnienia, a teraz...

Teraz ja i tylko ja. 

Stoję sam, staram się malować, kończą mi się farby.

Szkic z kilkoma beznadziejnymi kolorami, beznadziejny, szary, niedokończony świat.

Ludzie jak powietrze, zaczynam tanczyć.

Potykam się o własne nogi, padam

Leżę.

Myślę.

Zasypiam.

Chcę to przespać, w śnie namalować idealny świat.

Chcę użyć wszystkich kolorów.

Wszystko ze smakiem, wyczuciem, gustem.

Wszystko się pierzy, idealny świat się wali.

Budzik.

Dziękuję mu za spieprzenie życia.

Wiem, że to co czułem, nie wróci.
Wyidealizowany obraz Ciebie nadal dryfuje w oceanie myśli.

Kochałem, wiesz?

Odpalam kolejnego papierosa.

Duszę się dymem, podobało Ci się to, pamiętasz?

Słyszałem zawsze Twój śmiech.

Dawno nie dusił mnie dym, dawno nie myślałem o Tobie.

Teraz kolejne myśli bolą jeszcze bardziej.

Lubiłem świat odbity w Twoich okularach.

Wszystko było w nim prostsze

Glob stanowiły Twoje piwne tęczówki.

Takie lubiłem najbardziej.

Tamten dzień zmienił wszystko.

Nienawiść to jakby miłość, tylko trochę ciszej.

Krzyczę, chce wyrzucić to z siebie.

Boli. 

Już żaden dzień nie będzie taki jak wcześniej.

To samo słońce, które kiedyś rumieniło polika teraz pali.

To wszystko przez Ciebie, wiesz?

Wszystko co mialem, wszystko co kochałem odeszło.

Pozostaje mi tylko zmyć resztki farby z ciała i zatracić się.

Na zawsze.