WSPOMINKI

Kocham to zdjęcie. Niby nic a jednak taki skarb.

Jeden z fajniejszych , jak nie najfajniejszy czas w moim krótkim życiu. 

Wszystko było proste, otaczali mnie ukochani ludzie. 

Nie wszystkich doceniałam, dostrzegam to jednak tylko po czasie.

Bo wtedy mi się wszystko należało . cały świat byl u mych stóp.

Nie byłam sama ani samotna. Ani przez ułamek sekundy. 

MIałam numery tekefonów pod które mogłam walić jak w dym nawet w środku nocy.

i wiedziałam ,że nie będzie to z łaski, z poczucia obowiązku,

tylko z poczucia ludzkiej życzliwości, miłości. różnej miłości,

źadnej nie doceniłam. Dzisiaj mój świat wygląda jak wygląda.

Sa ważni ludzi, nawet bardzo, ale przeminęło coś,, Cos za co oddałabym prawie wszystko. 

W waszych sercach nie ma miejsca dla mnie . Sama zasłużyłam, wiem.

Przepraszam. Za wszystko. Bardzo przepraszam. 

Dziękuję, że jesteś teraz. Bywa ciężko, nie spodziewałam się , że aż tak bardzo może być ciężko.

ale jesteś , jedna z nielicznych szczerych osób, nie tych na chwilę, na rok , na dwa. 

Bywa tragicznie. Czuję pustkę większą niż największą, ale dziękuję , za wszystko,

za każdy dzień akceptacji mnie, za czułe słowo, dotyk , pomoc i obecność.

to by było na tyle z nocnej bezsenności, która trwa od miesiąca. Chcę przespać 8godzin bez obudzenia, bez dręczących snów.