Precyzowanie własnych uczuć, definiowanie ich sprawia, że jest nam łatwiej. Stawiamy konkretny cel, dobieramy odpowiednią taktykę i do niego dążymy. Próbuję się z tym uporać, odzwyczaić się. Nie postępować według wyznaczonych punktów, ale czekać na sam bieg wydarzeń, pozwolić, aby życie pokierowało mną. Oczywiście są wyjątki, które pozwalają na ułatwienie sobie niektórych spraw. Chciałabym również nie iść na łatwiznę; nauczyć się pokory, cierpliwości, a niestety często mi jej brakuje. W końcu jeśli coś jest nam dane to prędzej czy później dotrzemy do tego. Kreuje się też podstawowa różnica - rzeczy zdobyte trudniejszą drogą, które nie przyszły nam tak łatwo znacznie bardziej są przez nas cenne i doceniane. Ich wartość jest powiększona kilkakrotnie. Może i po drodze przyszło nam parę porażek, upadków, niewyjaśnionych sytuacji, chwil zwątpienia, ale to nadaje temu wszystkiemu całkowity sens.         

A na jutro ostatnia lekcja z niemieckiego do ogarnięcia i napisanie reportażu. Teraz żałuję, że nie zabrałam się za niego wcześniej, bo jakoś wyzbyłam się tego zapału, który miałam na początku. No, ale jak to u mnie, odkładanie wszystkiego na osatnią chwilę jest całkiem normalne. :)