Niby wszystko jest OK...

- Jak tam ?
- Fajnie.

Mój pokój. Wszystko jest nowe i świeże. Pachnie podręcznikiem z księgarni.
W domu jak zwykle to samo. Na szczęście jak zwykle. Zgrzyty i wesoła palanina.
Na ulicy uprzejme uśmiechy, dzień dobry i do widzenia, jak się pani ma czy jak się pani czuje. Ludzie w autobusach. Bardzo dziwni ludzie. Znajomi znajomych, którzy się nie znają. Nie szepczą. Nawet nie patrzą.
Na szczęście są też zajęcia. Co to by było bez zajęć... Nauka jak masło na codzienną kromkę chleba. Wypełniająca czas i żołądek.
Wiem, że to ta chwila i ten moment, który minie bezpowrotnie. Że trzeba ją wykorzystać. Że jestem młoda i wszyscy mówią, że dopiero teraz wszystko się zaczyna.
Więc łapię, ile się da. Trochę niezdarnie, trochę bezmyślnie. Zachłannie. Próbując odnaleźć samą siebie. Lepszą samą siebie, to bardzo ważne. Całkiem sama.

Wiem już jakie to trudne.

Bo widzisz, to wcale nie jest tak jak widać.
To siedzi człowiek w czterech ścianach i nie wie, co ma ze sobą zrobić. Ten porządek to w gruncie rzeczy pustka. Przypomina trochę zwiędłe liście na dworze: jeśli leżą bezładnie to należy je posprzątać. A jeśli już się je posprząta to nagle robi się bez nich pusto. I tak naprawdę nikt nie wie jak jest dobrze.
Ta pustka krzyczy ze wszystkich stron. A liście, które zostały przypominają o tych, których się już pozbyłam. A raczej o całym drzewie, którego już nie ma.
Tak to wygląda. Po wyrwaniu jednego drzewa ogródek został pusty. Rodzina to za mało. Potrzebny jest ktoś naprawdę ważny, ktoś naprawdę bliski.

- Dlaczego?
- Bo dopóki jest się potrzebnym, dopóty życie ma sens.