A czym jest przyjaźń ?

Wiesz, czasami się zastanawiam czym jest przyjaźń, dużo osób pewnie odpowie,że jest to więź łącząca dwoje, lub kilkoro ludzi i w sumie na tym kończy się definicja, ale to przecież nie takie proste. Niektórzy dodadzą zapewne,że to bezkonfliktowy związek, układ, w którym wszyscy doskonale się rozumieją i dogadują między sobą. Ale rzeczywistość jednak wcale nie jest taka różowa, przekonałam się o tym całkiem niedawno, chyba wiesz o co mi chodzi. Wtedy nauczyłam się czym jest prawdziwa przyjaźń. Zrozumiałam, że to wcale nie jest układ, w którym ludzie we wszystkim się dogadują, że żyją ze sobą bez konfliktów, bez nieporozumień. O nie! W naszym przypadku doszło chyba do pewnych nieporozumień... Obie trochę nie właściwie odczytaliśmy nasze intencje i... i straciłam kogoś, na kim zależy mi chyba najbardziej na świecie... Nie chłopaka, ale Przyjaciela, jedynego,prawdziwego. Zrozumiałam,że jeżeli dwoje ludzi jest razem, to nigdy nie będzie tak,że w każdej sprawie będą mieli to samo zdanie, że nierzadko będzie dochodziło między nami do konfliktów, a już na pewno do mniejszych lub większych nieporozumień. Niedawno myślałam,że nasza przyjaźń będzie taka doskonała, że wszystko będzie się układać, okazało się jednak, że nie miałam racji, przynajmniej nie do końca. Uświadomiłam sobie, że przyjaźń jest czymś pięknym, czymś najcudowniejszym na świecie, ale jednocześnie czymś niezwykle kruchym i delikatnym, co nie będzie w stanie zapobiec pojawianiu się nieporozumień. Zrozumiałam też, że o tym czy przyjaźń jest prawdziwa czy nie, wcale nie decyduje to, czy przebiega ona bezkonfliktowo, według mnie taka przyjaźń nigdy nie będzie prawdziwa, bo jeżeli nie ma konfliktów, drobnych starć i nieporozumień to znaczy, że ludzie ze sobą nie rozmawiają, żyją razem, ale tak naprawdę osobno, niby ze sobą, ale tak naprawdę obok siebie. Bo prawdziwa przyjaźń to taka, która z każdego nieporozumienia, z każdego konfliktu, potrafi wyciągnąć naukę na przyszłość i podnieść się jeszcze silniejsza. Tyle razy nasza przyjaźń tak właśnie się odradzała jak feniks z popiołów, jeszcze silniejsza, tak mi się przynajmniej wydawało. Wtedy obie miałyśmy się o nią troszczyć i pielęgnować ją bardziej niż dotychczas, bo była ona dla nas czymś, co pozwalało przetrwać... Jeżeli ktokolwiek uważa, że można żyć bez drugiego człowieka, jest w ogromnym błędzie i to oznacza,że nigdy nie spotkał na swojej drodze prawdziwego przyjaciela. Żal mi takich ludzi... Ja sama kiedyś tak myślałam, do tej pory jestem outsiderem, podchodzę z dystansem do ludzi, nie nawiązuję kontaktów z byle kim, z każdą przypadkowo napotkaną osobą, ale wtedy gdy to się jeszcze nie stało mówiłam se ,że " gdyby mój Przyjaciel odszedł nie umiałabym normalnie funkcjonować, bo pustki po stracie kogoś bliskiego nic i nikt nie jest w stanie zapełnić " nawet Emilka, czy Luiza. Nawet jak czasem znachodzi się ktoś inny, ktoś, kto stałby się przyjacielem to już nigdy nie było to samo. Przyjaźń nie polega na tym,że ma się z kim iść, mówiąc kolokwialnie "na piwo" że ma się z kim poplotkować, pożartować, owszem, ale to coś znacznie głębszego, bo Przyjaciel to ktoś, kto nigdy nie zostawi, kto nigdy nie powie,że nie ma czasu, Przyjaciel to ktoś, kto potrafi usłyszeć krzyk ciszy naszej samotności, ktoś kto potrafi mówić, kiedy my chcemy słuchać i ktoś, kto milczy kiedy my mówimy, a przede wszystkim, gdy milczymy, to ktoś, kto potrafi sprawić,że nawet zza najczarniejszych chmur zaświeci słońce. Bo Przyjaciel jest jak pochodnia, która rozprasza ciemność cierpienia i smutku, wskazując drogę ku szczęściu...

Mój przyjacielu - Dziękuję, że byłaś.


PS. Wiem,że mogłabym się tutaj rozpisywać ile to razem przeżyłyśmy i ile razem wypłakałyśmy i ile razem się śmiałyśmy i że takiej Przyjaźni jaką miałyśmy to można tylko pozazdrościć. Mówiłam Ci już nie raz, ze dla mnie nie ma takiej drugiej osoby jak Ty.