Właściwie chyba nie mogę się odnaleźć w swoim życiu. Nadal nie mam ochoty na rzeczy, które powinnam robić. Ale zmeniło się moje nastwienie. Więc jest ono teraz lepsze, o wiele lepsze. Nie chciałam dawać nadziei tym osobom. Od teraz próbuję chyba zacząć wszystko od nowa. Odbudować stare przyjaźnie, które trochę się przeze mnie popsuły, próbuję odbudować to, co kocham i tym chyba jestem ja, moja osobowość. To jak się zmieniłam, przytloczyło mnie, zniszczyło mnie. Teraz wracam do starej wersji mnie. Do mojej lepszej wersji. Kiedy nie obchodziło mnie to co nie powinno mnie obchodzić, kiedy po policzkach nie spływały mi łzy, kiedy nie powinno tak wcale być. Chyba zaczynam być kimś więcej niż sobą. Dawać z siebie wszytko co potrafię. Robię to dla siebie. I myślę, że dla Ciebie również. Dawno tutaj niczego dłuższego nie pisałam. Przestałam pisać. Został mi jeszcze oddzielny blog, ale to ma nadal małe znaczenie, bo chyba nigdy nie potrafiłam pisać i tylko wydawało mi się, że potafię. Piszę tylko wtedy, kiedy jestem smutna, kiedy ktoś zada mi ból, słowami, czymkolwiek.

Nigdy nie uwierzyłam w to, że to koniec. Ale chyba muszę tak myśleć. Że straciłam coś najważniejszego. To tak jakbyś zniknął, jakby nigdy Cię nie było, to jedyny sposób myślenia, który pozwala mi pozytywnie na to patrzeć. To tak jakbyś odszedł na zawsze, bo musisz, bo nie masz innego wyboru. Jakby to było najlepszą decyzją, jaką mogłeś podjąć. Czasami chwile były zbyt idealne żeby mogły być prawdziwe. Całe życie wydaje się być snem. Tylko takim, którym jesteśmy w stanie kierować, podejmować dobre lub gorsze decyzje. Konsekwencje dopiero jesteśmy w stanie zobaczyć w przyszłości. To śmieszne, mam wrażenie jakbyśmy pasowali tylko do siebie, do nikogo innego. Ale jeśli tak jest to chyba jeszcze kiedyś, w trochę dalszym życiu pojawisz się, w pewnym momencie, i jedyne co powiesz to będą to ostanie słowa, które napisałeś, żegnając się ze mną i każąc mi o tobie zapomnieć.


Chyba daję sobie szansę. Właściwie chyba Tobie.