Wonderful Life

Jestem, bo długo mnie nie było.

Zmieniło się duzo, bo zmienić się musiało.

Coś zostało takie same, bo ja jestem taka sama.

Zawsze, ale to zawsze kiedy jest mi smutno, źle to ląduje tutaj. Ale również wtedy, gdy moje życie i moja gwiazda uśmiecha się do mnie. Dziś co mnie przywialo ?

Sentyment? Chec wypisania sie ? chce zaimponowac czyms? pokazac, ze jednak jeszcze zyje?

Chyba wszystko po kolei.

Zadam pytanie, ktore ktos moze mi zada :  boze co u ciebie?! gdzie sie podziewalas?

pracuje - chodz moze juz nie dlugo , studiuje - bo jeszcze nie bylo egzaminow, ciagle jestem sama - bo nie znalazl sie jeszcze amator do tego potwora, zyje - po co komu ja w niebie czy tam w piekle, zmienilam fryzure - wciaz poszukuje swojego stylu, sprzeczki i klotnie w domu - to norma, rodzice nigdy nie zrozumieja dziecka drugiego w kolejnosci, szczegolnie wtedy gdy pierwsze niebawem obdaruje ich wnukiem i swa obecnoscia,  zanudzam - bo zawsze taka bylam :)

Czemu mnie nie bylo ?

Lenistwo? brak czasu? brak checi? zwatpienie w przynaleznosc do tego miejsca? poczucie nieprzydatnosci?

Sama nie wiem. Teraz jeste, ale znów nie wiem czy za klilka chwil znów nie znikne na kolejne miesiace.

mam nadzieje, ze nie bo cholernie mi brakowalo tego miejsca!