...

No tak.. dawno mnie tu nie bylo..

ale.. wyszły takie sytuacje..

dużo się zmieniło...

bardzo dużo...

W ostatnim czasie.. dużo sobie uświadomiłam..

W momencie.. kiedy Bóg zabiera nam kogoś naprawdę bliskiego.. obwiniamy wszystkich dookoła..nie zważając uwagi na to, że być może Bóg zabrał tego kogoś.. by nie cierpiał...by nie czuł bólu... Czasem ten ktoś czuje.. że to jego pora.. i daje nam znaki.. ale my ich nie dostzregamy.. bo wolimy nie dopuszczać do siebie tej myśli... Zastanawiam sie tak... ilu z nas boi się śmierci...? ilu z nas dopuszcza so siebie myśl, że kiedyś umrze...

... w sumie.. na tym chyba powinnam zakończyć.. to chyba nie ejst dobre miejsce na  takie rozważania.. ale może komuś się przyda to, co napisałam...

na tym kończę.

Chciałabym jeszcze raz podziękować tym osobom.. które były przy mnie w tym czasie... które troszczyły się o mnie... dbały o to, bym z każdym dniem coraz bardziej wracała do rzeczywistości, dzwoili, pisali czy po prostu mówili, że jeśli chcę pogadać.. to mogę na nich liczyć...

Ja wiem, że Oni wiedzą o tym, że jestem im za to wdzięczna..

Poiwem tylko.. że dobrze jest mieć przy sobie takich ludzi, przyjaciół.. to Oni są największym skarbem.

---

a kwiatki.. to z dnia kobiet.. za które również dziekuję... dziękuję też tym, którzy pamiętali.