...Natłok myśli. Chcesz się tego pozbyć. Głośna muzyka, ostra. Lubisz taką.

Smutne teksty, teksty o cierpieniu, bywa, że się z tym utożsamiasz. Nie

powinnaś- wiesz o tym. Chaos w głowie. Dusisz się, chcesz krzyczeć, ale

masz zakneblowane usta. Sama to zrobiłaś, powoli i chyba nie do końca

świadomie. Jesteś zamknięta jak w ciasnym pudełku. Nie bardzo wiesz jak

się tam znalazłaś, ale chyba zrobiłaś to celowo, żeby się od wszystkich

oddzielić. To było zanim poczułaś, że masz klaustrofobię. Ściany zbliżają się z

zawrotną szybkością, czujesz, że zaraz Cię zgniotą, ręce Ci się trzęsą, co jest

wynikiem panicznego strachu. Brakuje powietrza. Czasem od ścian pudełka,

w którym jesteś odbijają się różne dźwięki. Śmiech, szept, czy odgłosy kroków

. Kulisz się wtedy w kącie, mając wrażenie, że to po ciebie idą. Męczysz się i

mimo lęku przed tym, co takiego znajduje się poza pudełkiem walisz

pięściami w jego ścianki. Byle tylko się stąd wydostać. Ale nie możesz...

 To pudełko jest w Twojej wyobraźni, to nie jest nic realnego. Twoja fantazja,

Twój kokon, w którym jesteś. Wytwór wyobraźni.

Żeby się schować. Walczysz z niewyobrażalną potrzebą kontaktu z 2

człowiekiem a panicznym strachem skierowanym przeciwko wszystkim

ludziom. Gdyby tak stać się niewidzialnym... Może wtedy wychodząc rano z

domu, ubrana najczęściej w jednej, czarnej tonacji, nie bałabyś się ich tak

bardzo. Że zrobią Ci krzywdę, zranią...

 ...Łatwo to zrobić, bo jesteś jak małe dzikie zwierzątko. Płochliwa. Kiedyś ktoś już się zbliżył, przywiązałaś się mocno, za mocno. Poświęciłaś wiele. Ale on zniknął. A ty serce zamknęłaś na klucz i wyrzuciłaś go przez okno. Uważasz, że nie zasługujesz na nic, i darzysz siebie głęboką nienawiścią. Niszczące uczucie, zjada Cię od środka.
Szarpiesz się, mała kukiełka na sznurkach. Chcesz je zerwać, ale to się nie udaje. Chcesz pomocy, ale nie potrafisz o nią prosić. Nie potrafisz krzyknąć, dać znać, że w ogóle jesteś...