Przede wszystkim człowiek

Dziś co nie co inaczej niż zwykle. Chciałabym opowiedzieć trochę o mojej pracy.O moim postrzeganiu całej gastronomii. To zlepek przemyśleń, doświadczeń i moich przekonań. 

Jak to się w ogóle zaczęło?

Po ukończeniu szkoły zaczęły się najdłuższe wakacje w życiu ...ale nie dla mnie. W sierpniu znalazłam prace, nie pracę marzeń-ale pierwszą prace w życiu . Jako piekarz - czyli jak wtedy myślałam najgorszy zawód świata.Więc czemu tam pracowałam? -sama nie wiem .Postawiłam sobie wyzwanie i musiałam sprostać . Zmiany po 12-14 h w nocy dla 20 letniej dziewczyny są ciężkie ,szczególnie że praca wymagała przenoszenia dużej ilości mąki.A potem...potem poszło już łatwo .

Jaki powinien być kucharz/cukiernik? jakie powinien mieć cechy ? 

Tego nie da się określić ! Może być okropnym leniem, jak ja, i to może być miejsce dla niego. Może mieć fioła na punkcie sprzątania, jak i być roztrzepany i zapominać o wizycie u lekarza. Może nie być wcześniej związany z gastronomią być prawnikiem, psychologiem, nauczycielem. Jedno jest pewne -musi to kochać. Studia na najlepszych uczelniach gastronomicznych nie dadzą Ci miłości do zawodu . Do ciągłego ulepszania się, poprawiania. 

Czego się najważniejszego nauczyłam przez moją pracę?

Doświadczenie nie znaczy szacunek . To najważniejsze. Najważniejszy jest człowiek. Jeśli ktoś jest dobrym szefem, ale wiesz że nie jest dobrym człowiekiem to jak można mu zaufać ? Jeśli udaje,zachowuje pozory to jak mieć szacunek do niego. Najlepszy lider tworzy się sam .I to wcale nie ten najgłośniejszy, który najwięcej rozmawia czy rozkazuje, a ten któremu wszyscy potrafią zaufać. Gastronomia jest cieżka, spędza się w pracy dużo czasu dlatego ważne jest by mieć wokół siebie ludzi któym się ufa i którzy ufają nam. A wtedy....to już można góry przenosić . 

Pracujesz w gastronomii? musisz być robotem !

Totalnie nie prawda. Myśle,że dla każdego jest miejsce w gastronomii. Oczywiście trzeba tego chcieć, ale każdy znajdzie tu swoje miejsce. Dlaczego tak myśle ? Bo sama jestem zaprzeczeniem robota. Każdy mówi o mocnej psychice, mocnych nerwach. To totalnie nie jestem ja, a jakoś w tym pracuje. Bo to kocham. Bo wiem że to moje miejsce. Pracowałam w grupie osób tak odmiennych jak odmienne są nastroje kobiety. A co najzabawniejsze wszyscy pasowali do gastronomii .Nikt nie był idealny. Ba, wszyscy byliśmy zdrowo pokręceni .Wszystko nas różniło od wieku, płci, słuchanej muzyki, zainteresowań, statusu -a jednak razem byliśmy nie do zdarcia. 

Czy ambicja jest dobra? 

Zdawało by się że na to pytanie jest prosta odpowiedź: Tak!. Jednak ja myśle, że jest inaczej. Każdy młody adept marzy ...marzy o własnej restauracji, o wlasnym zespole ludzi, o wypełnionej sali gośćmi któzy wychwalają nas pod niebiosa.Ile osób do tego dochodzi ? Mało. Ale jesteśmy przekonani, że to właśnie MY nimi będziemy. Więc szukamy nowych połączeń smakowych , nowych potraw, obserwujemy innych światowych kucharzy, zazdrościmy im i zastanawiamy się co nas do tego przybliży. Praca ? to jasne- tylko gdzie ? Pracujemy pół roku i mówimy już wszystko tu umiem ide dalej , kolejna praca kilka miesięcy i to samo ...pracodawcy nas nie lubią, ze znajomymi szybko tracimy kontakt -czy to właśnie był nasz cel ? Ktoś kiedyś zasiał mi taką myśl o wielkim świecie, wielkim cukiernictwu byłam zachwycona. Aż sama przekonałam się żeby zrobić dwa kroki wprzód trzeba czasem cofnąć się i przemyśleć. 

Czego nie lubię w gastronomi...

Szczerze, ludzi ...ale nie tych co siedzą przy stolikach i marudzą. Tego nie zmienimy. Ale Ci wokół nas. Co nos zadarty mają tak bardzo, że wieczorem ich szyja boli. Którzy są nieomylni, najlepsi, bez wad. Tych którzy tworzą konflikty zamiast je rozwiązywać. Którzy muszą pokazać jak wysoko są stanowiskiem, zapominając o swoich początkach . Dla mnie tacy ludzie właśnie nie powinni pracować w gastronomii ,po przemawia przez nich pycha i samouwielbienie a nie miłość do gotowania. 

Także gotujcie jeśli to kochacie

Wracam do pracy 

Ewa.