176. Samobójstwo

Dzisiejszy wpis będzie dość kontrowersyjny, bo taki też jest jego temat. Zdecydowałam się

jednak, że napiszę o samobójstwie, bo prawdopodobnie nie wspominałam o tym na moim blogu,

a sądzę, że to dość ważny, a rzadko podejmowany temat. Wiele osób (najczęściej zdrowych,

szczęśliwych, wychowanych w przysłowiowej złotej klatce) twierdzi, że samobójcy to ludzie nie

potrafiący stawić czoła życiu, istoty jedynie z upośledzeniem psychicznym. Zastanawia mnie,

dlaczego mają takie, a nie inne zdanie. Racja, zdarzają się ludzie, którzy rzeczywiście mają

zaburzenia osobowości, depresję i tak dalej, ale spójrzmy na to z innej strony - ile osób na świecie

odebrało sobie życie przez głupie, anonimowe wyzwiska w internecie, bądź słowa nienawiści z ust

rodziców czy sympatii, ''dzięki temu'' czując się beznadziejnymi, nic nie wnoszącymi cieniami?

To są ludzie psychicznie chorzy? Myślę, że jedynie potrzebują pomocy zaufanego psychologa, tylko

dlatego, że idiotyzm innych pozwolił na zrównanie tego człowieka z ziemią. Tak, tak - nikt jako

jednostka świata nie zmieni. Dla mnie jednak to, co w tych czasach dzieje się na świecie między

ludźmi jest po prostu przerażające, wręcz odrzucające. Dziwię się, że nikogo to nie skłania

do refleksji. Jeśli ktoś chce odejść... no cóż, ja niestety nic z tym nie zrobię, jeżeli ani nie

zawiniłam, ani nie jestem osobą z otoczenia człowieka rozmyślającego nad próbą samobójczą.

Gdyby przytrafiła mi się taka sytuacja z kimś bliskim, zrobiłabym wszystko, by wybić mu taką

myśl z głowy. Mój wybór chyba nikogo nie zdziwił. Prawdą jest, że życia za nikogo nie przeżyjemy,

więc o śmierci też nie możemy sądzić. Każdy ma swoje ciało i duszę, robi z nią co chce. Aborcja,

in-vitro, operacje plastyczne, autoagresja... to wszystko ma jakieś powiązanie z samobójstwem.

Dlaczego? Bo każda z tych czynności ma styczność z ciałem i jest wyborem człowieka. Jeśli chce

odejść, bo nie czuje się tu dobrze, a nie ma nikogo, kto mógłby mu pomóc, wtedy mało

prawdopodobne, że zdecyduje się na dalsze życie. Teoretycznie nie powinniśmy mieszać

się w życie kogokolwiek, bo i tak zazwyczaj wyjdziemy na tych najgorszych, ale dlaczego by

nie pomóc wrakowi człowieka, który bezgłośnie woła o pomoc? Ludzie potrafią tylko wybrzydzać,

krytykować i oczerniać równych sobie. To straszne, w jakim obecnie żyjemy społeczeństwie.