162. Nostalgia

"Listopad 1998 - Narodził się nowy człowiek, kolejny do kolekcji ludzkości. Narodziłam się ja - mała,

niewinna dziewczynka, która nie wiedziała, na kogo wyrośnie w przyszłości. Mijały dni, miesiące, lata.

Poszłam do szkoły jak tysiące innych dzieci, z roku na rok byłam co raz bliżej zakończenia

szkoły podstawowej - jeden z przełomowych momentów w moim krótkim życiu. Podstawówka była

trudnym orzechem do zgryzienia, jednak tam nauczyłam się znaczenia słowa ''przyjaźń''.

Prawdopodobnie przyjaźń jest na całe życie - przynajmniej tak mnie się wydaje. Chyba jednak

nie wszyscy uznają tę samą definicję tego słowa. Nie wszyscy są na zawsze, nie każdy żyje ze

mną w zgodzie. Cóż, przeszłam do gimnazjum. Trafiłam do szkoły wyższej, gdzie panuje zupełnie

inne życie. Nowe osoby, nowe gwiazdy korytarza, zupełnie inni nauczyciele. Na początku się

bałam - pamiętam, że martwiłam się tym, że mało kto zaakceptuje mnie w tej szkole. Było inaczej.

W kolejce do mojego zaufania ustawiło się kilka osób - wspaniali ludzie. Zdążyłam się z nimi

zaprzyjaźnić. Ale... jeden był cudowny. Oczywiście, chłopak, ale przyjaciel. Bynajmniej na

początku tak było. To wszystko dziwnie się zaczęło, aczkolwiek bardzo szybko się rozwinęło.

Pokochałam go. Codziennie o nim myślałam, przed snem snułam bezsensowne historyjki.

W kwietniu 2012 roku zaczęliśmy się spotykać - nie byliśmy parą, ale spędzaliśmy ze sobą bardzo

dużo czasu. Kocha - tak mi się wydawało. Głupia byłam. Ale przecież... on sprawiał takie

wrażenie, więc dlaczego później to wszystko się zawaliło? Nie rozumiem tego. Kilka miesięcy

później przestał się odzywać. Zupełnie bez powodu znienawidził mnie. Stwierdził, że to nie ma

sensu, że nie jestem mu potrzebna. Za nim zniknęła reszta osób, których w tym momencie

cholernie potrzebowałam. Myślałam, że to najgorsze, co może mnie spotkać, jednak... myliłam się.

Szósty dzień września, 2013 rok - tę datę zapamiętam do końca życia. Będzie się pojawiać w

najgorszych koszmarach, tak się boję tej daty. Tego dnia... on zginął. Zginął. Nie uciekł, po prostu

już nie istnieje. Na własne oczy widziałam, jak odchodzi z tego świata. Nic nie mogłam zrobić.

Wracaliśmy ze szkoły - osobno, ale tą samą drogą. Wiedział, że za nim idę. Nagle, ni stąd ni zowąd

wybiegł na ulicę i rzucił się pod nadjeżdżającą ciężarówkę. To była chwila, jeden zwykły moment,

w którym zawalił się mój mały świat. W tej chwili zakończyła się produkcja filmu, w którym

głównymi bohaterami byliśmy my. On ją widział - nie było najmniejszych szans, żeby jej nie

zauważył, jestem pewna. Wskoczył pod koła ciężarówki od razu - nie czekał, aż nadjedzie bliżej.

A przecież nie sprawiał wrażenia zdruzgotanego czy zasmuconego. Był zupełnie szczęśliwym

człowiekiem, tak jakby w ogóle nie miał problemów. Ciężarówka przejechała - kierowca ani na

moment nie zatrzymał się - jakby zupełnie go nie zauważył. Patrzyłam oszołomiona, jak umiera.

Podbiegłam do niego. W tej chwili nie przejeżdżał żaden samochód, nie przechodziła żadna

żywa dusza. Nie było nikogo, kto mógłby mi pomóc. W tej jednej, ostatniej minucie

nieoczekiwanie ostatkami sił wyszeptał ''Będę o Tobie pamiętać''. Później wyzionął ducha.

Widziałam, jak z ust leje się krew, serce przestawało bić. Nie mogłam wytrzymać. Już później

nie pamiętam, co robiłam. Zostawiłam go tam? Nie, to niemożliwe. Wezwałam pogotowie?

Zadzwoniłam po kogoś bliskiego? Może odeszłam bez słowa? Nie mam pojęcia. Ale wiem

jedno - cudem uniknęłam samobójstwa. Od tamtego czasu nie każdy, kto ma na twarzy uśmiech,

jest dla mnie szczęśliwym człowiekiem. Nie ufam im. Widzę w nich coś więcej. Rozpoznaję w

każdym ból i cierpienie. Więc pamiętaj - przede mną nic już nie ukryjesz. Nigdy."