..wiara jest moją nadzieją..

Było dwoje ludzi...

Kochali się bardzo

Mówili że nigdy sobą nie zgardzą...

Wpatrzeni w siebie i obłoki...

podziwiali tego życia uroki

Lecz coś się stało słońce zgasło

i żar w ich sercach wraz z nim zagasnoł...

dwóch kochanków nad brzegim morza...

Szukali wspólnego życia podłoża... 

Ona mówi :

Był moim istnieniem -> więc czyli słowa przejęzyczeniem...

Bez słowa rozumiałam...

i się w ten sposób rozczarowałam...

Był moim marzeniem

największych snów spełnieniem...

Widocznie nie moim przeznaczeniem

J wtedy deszcz i czarne chmury...

Cały mój świat zrobił się ponury...

To co było- było złem i wyparłam jednym tchem.

Czy to jest miłość?? Nie to oddanie!

To wszystko się stało przez zaufanie!

Piękne dni to się tylko śni...

W tym śnieniu jest jak w marzeniu!

dwóch ciał spełnieniu!

Chwilowym zrozumieniu!

Biegną w rytm serca bicia 

eliksir miłości jest do rozbicia...

Jch pocałunki bardzo szalone 

w net już nie długo będą skończone 

Jch oczy spojrzenia zapamiętane

Już niestety są zapomniane...

To było złudzenie miłości...

Czy miłość w ich sercach ponownie zagości??

Radośnie się uśmiechają

a teraz ze sobą nie rozmawiają

Patrzą na siebie głęboko w oczy ---> ten wiersz przeczytany by ich zaskoczył...

Noi był płacz i były rany... ale tak naprawdę nie był on oddany...


On mówi :

była zabawką....

......nie dokończoną życia huśtawką......