Świadomości, możliwości, chęci.

Są takie dobre, ciepłe momenty, w których uświadamiamy sobie, że nie ma niemożliwego. Spokojnie patrzymy na siebie, swoje życie. Wolno układają się dni.

Mimo tego, że jestem hazardzistką, jeśli chodzi o moje własne życie, mimo tego, że lubię karmić się złudzeniami - z pełną świadomością ich nierealności - mimo tego wszystkiego czuję się ostatnio tak szczęśliwym człowiekiem, że niczego więcej mi już nie trzeba.

Uśmiecham się patrząc na to, jak było, jak będzie, a przede wszystkim - jak jest.

Bo czego mam się bać?

Siebie?

*

Woodstock w moim wykonaniu umarł śmiercią naturalną - jednodniowe przesunięcie planów i inne perypetie. Za to jutro wracam w Bieszczady - tym razem statycznie; czas nadrobić zaleglości książkowo-edukacyjne.

W ramach uśmiechów - henną na dekolcie, wieczorem na film, teraz trochę Sapkowskiego, Pearl Jam w głośnikach.

Lubię czuć się pewna i silna.

Czuję.