a wiec. od czego by tu zaczac. 

ostatnio wiele sie wydarzylo. 

nie wspominajac o 6 dniowym pobycie w szpitalu. 

gdzie byl tylko bol, placz i krzyk. 

13 igiel powbijanych w moje rece. 

kroplowki, leki przeciwbolowe, antybiotyki.

chwile zwatpienia na to ze bedzie dobrze

lzy mojej kobiety na bezradnosc

jej spanie ze mna na lozku w szpitalu

zawalanie pracy. 

przeniesienie do innego szpitala

i w koncu poprawa

tylko nadal tak naprawde nie wiadomo co mi jest.

bol powraca.. 

mimo wszystko takie sytuacje duzo zmieniaja. 

zblizaja do siebie, daja duzo do zrozumienia.

pokazuja ze jesli ktos naprawde cie kocha

bedzie przy tobie zawsze, zrobi dla ciebie wszystko. 

teraz gdy juz jestem w domu i zaczynam o tym myslec

to ciesze sie ze tak wyszlo. 

nauczylo mnie to dosc duzo. 

i jeszcze bardziej zaczelam doceniac to co mam.

bo tak naprawde mam wszystko.

kobiete ktora mnie kocha, reszta nie ma znaczenia.

nauczylam sie przepraszac.

nawet jesli sie posprzeczamy i to nie z mojej winy

potrafie przyjsc i przeprosic, juz nie jebie fochow jak dawniej. 

wszystko jest na dobrej drodze ku szczesciu

to slonce swieci dla nas.