Forever young

/Spać nie mogę, to piszę.

Starość nie radość. A tak poważnie, to nie czuję żadnej różnicy poza tym, że 2 z przodu zobowiązuje.

Dwadzieścia.

Jak byłam młodsza to miałam całkiem inne wyobrażenie co do swojego życia w tym właśnie wieku. Chyba bardziej takie kolorowe te wyobrażenia, czy coś. Zawsze myślałam, że mając 20 lat już się wyprowadzę, zacznę układać sobie życie i tak dalej. Chyba nie przewidziałam w tym wszystkim 5-ciu lat studiowania :d...

20 lat brzmi poważnie. Ten wiek chyba do czegoś już zobowiązuje. Tak mi się wydaję. Obiecuję więc, że nie będe robić tyle głupot.

Jak się jest nastolatkiem, to prowadzi się życie typu YOLO. Chce się wyszaleć, wybawić i tak dalej. I to jest idealny czas na takie rzeczy. Ale dwadzieścia.. No jaaa. Trzeba mieć już sporo oleju w głowie. Jeżeli ktoś przeżył 20 lat na tym ciężkim świecie, to powinien być na tyle 'doświadczonym' życiowo człowiekiem, że mało co powinno go zadziwiać, powinien umieć się odnaleźć w różnych gównianych sprawach i jako tako umieć funkcjonować w społeczeństwie, pomimo różnych zgorzkniałych sytuacji. I bardzo ważne.. DYSTANS!!! Dystans do ludzi, do świata, a przede wszystkim DO SIEBIE. Nigdy nie będziemy idealni i musimy kochać siebie takimi, jakimi jesteśmy. Jeżeli zaakceptujemy siebie, to świat też nas zaakceptuje. Trzeba kochać swoje życie, nawet jeśli dało nam nie raz w dupę. Jeżeli ktoś kończy 20 lat i dalej czeka na bajkowe życie, albo nie potrafi zaakceptować swojej 'pozycji' że tak powiem, to krzyż na drogę.  To już jest ten czas, kiedy trzeba zacisnąć zęby i iść do przodu, po dziurach, po błocie, pod górę, i innych niedogodnościach.

Dlatego właśnie mając 20 lat trzeba nabrać tego rozumu, i być sobą a jednocześnie stać się nieco poważniejszym, aczkolwiek nie za bardzo, bo jak wiadomo -życie nie należy do poważnych. Mając 20 lat trzeba już mieć jasno określone cele, wiedziec do czego się dąży a co najważniejsze -dążyć do tego pełną parą. Nie można na każde pytanie odpowiadać 'nie wiem' 'zobaczy się' czy 'czas pokaże'. Wiele osób zaczyna wymagać od takiego 20-latka, że będzie chciał się usamodzielnić i nieco zaprzestać ten nastoletni etap szaleństwa.

Mimo wszystko, nie ważne czy się kończy 20 lat, czy 30, czy może i 40. Zawsze powinno się być sobą i nie wprowadzać nagłych, nieprzemyślanych zmian, tylko dlatego, że zaczyna się jakiś tam nowy etap, i tak dalej. Dalej trzeba szaleć, dalej trzeba popełniać błędy, żeby się czegoś nauczyć, i dalej trzeba sobie spokojnie żyć. I trzeba umieć zachować w sobie duszę dziecka, bo to jest ważna cecha mimo wszystko. Tylko trzeba przy tym wszystkim używać więcej mózgu, i zacząć żyć bardziej swoim życiem, a nie zachowywać się jak nastoletni gówniarz :d.

A poza tym, to forever young i byle do przodu!

Tyle chyba.