Ja chcę być na tej ścianie, pisać ten list do świata,
bo nic mi nie pozostaje, a zatem ciągle tam wracam,
lecz dalej zawodzi pamięć, zanika farba, atrament
i znowu sam tu zostaję, czytając własny testament.
Ja chcę odrzucić ten lament i poczuć dreszcze na plecach,
odnaleźć szczęście, obiecać Ci serce, więcej nie uciekać,
chcę odszukać to miejsce, które spłonęło przez lata,
teraz chłonę to, co wraca do mnie, lecz czas nie zawraca wspomnień.
Chciałbym zapomnieć, czasem chciałbym odejść,
spalić marzenia, bo dla nich mnie już nie ma, odejść,
w półmroku cienia, gasnąc jak spojrzenia, powiedz co to zmienia,
że mnie nie ma, powiedz, gdzie granice przeznaczenia?
Nie ma nic, tylko ta ściana zamazana bólem.
Wiesz ile mnie to kosztuje? Chcesz zobaczyć jak smakuje?
Ja chce być na tym murze, wyryć to w inicjałach,
przyjść na to podwórze, napisać swój list do świata.

Mówią na Nich- skazani na samotność,
Ci co wybrali ból, aby prawdy dotknąć.
Mówią na Nich- skazani na istnienie,
wędrowcy ciszy w pogoni za przeznaczeniem.


Może nie mam odwagi powiedzieć Wam tego wprost,
może nie jesteście jeszcze gotowi na taki cios,
sam nie wiem, nie chcę dalej w to brnąć,
znam siebie, zniknę ja zostanie sam głos.
Muszę gnać, bo już nie wierzę w tu i teraz,
może tam złość i ból przestaną doskwierać,
gdy wśród losu dróg spełnią się marzenia,
sam nie wiem, chyba już nie umiem wybierać.
Nie rozumiesz? Nie potrzebuję zrozumienia.
Ja zbyt wiele czuję, zbyt szybko kręci się ziemia,
to już nie ma znaczenia, to wolna wola człowieka,
lecz pozostaną wspomnienia, wyschną łzy na powiekach.
Czy to kolejny etap? Już sam nie wiem.
Nie wiem nic,chcę iść przed siebie, dalej żyć.
Znam cenę, samotność zadaje rany,
żegnajcie, może jeszcze kiedyś się spotkamy.

blog