Świat w swych pomysłach zaskakuje mnie za każdym razem ile razy o tym zapomnę. Stairs to heaven, masz mała swoje niebo, prosiłas to masz. Kontrole znów przejęło serce, przebiegłe jak lis. Zawsze wie kiedy wtrącić swoje 5gr. Spragniona jego spojrzenia skierowała wzrok w te ciepłe oczy które kiedyś latały z Tobą nad chmurami. Spoglądały na nią -z pożądaniem, z miłością, z podziwem i wdzięcznością, przepełnione emocjami których podobno Ona była furtką. Tak było kiedy potrafili latać. Spragniona tego spojrzała w Jego odbicie duszy. Lecz tam już nic nie było, puste spojrzenie które patrzy ale już nie widzi. To się nazywa obojętność kochanie. Coś co jest znacznie gorsze od nienawiści. To obojętność jest przeciwieństwem miłości. Pustka jaka przebijala się w jego spojrzeniu nie zezloscila jej, nie zraniła, nie zasmucila. Wywołała tylko współczucie dla duszy która umarła. Potok słów, nie pamiętam nic. Odwrócił wzrok, wzruszył ramionami. Chyba na pamiatego tego kiedy potrafiliśmy latać. I zszedł na Ziemię, w dół, po schodach. Dokładnie tak jak wtedy.