cz. 25 Pozorne szczescie

***

Wracałem do domu. Spojrzałem na tylnie siedzenie. Szymon spał już na tylnim siedzeniu na foteliku. Już prawie zaczynało świtać. Codziennie przeczesywałem pobliskie wsie i miasta z nadzieją że gdzieś ją znajdę. Nie wierzyłem w to że uciekła gdzieś daleko.  Marwtiłem się również o syna. Nie chcial zostać z moją mamą, krzyczał w niebogłosy że będzie szukał ze mną siostry więc się wkońcu zgodziłem.

Po całonocnym poszukiwaniu byłem zmęczony. Na chwilkę przymknąłem powieki ( bynajmiej tak myślałem) i gdy je otworzyłem zobaczyłem przechodzącego kogoś przez drogę. Centralnie przed moją maską. Zacząłem hamować. Zatrzymałem się z piskiem opon. Przestraszony spojrzałem na tylnie siedzenie. Szymek poruszył się niespokojnie ale nadal znajdował się w ramionach Morfeusza.

Zdenerwowany wysiadłem z samochodu.

-Nie widziałeś że ..-przerwałem gdy zobaczyłem jego - Michał!? - zapytałem retorycznie. Poczułem nadziję. Zacząłem rozglądać się dookoła ale nigdzie nie dostrzegłem Marzeny.

-Gdzie ona jest?! - zapytałem pośpiesznie podchodząc do niego.

Patrzył na mnie przestraszony.

-N..nie wiem..- wydukał.

-Jak to nie wiesz?! - krzyknąłem chwytając go za szmaty.

-Ni..niech pan mnie..p..puści.

-Gdzie ona jest?! - powtórzyłem.

-J..ja naprawde..

-Nie tak będzemy rozmawiać ! - rzuciłem nerowo po czym trzymając go nadal za szmaty zaprowadziłem do drzwi auta z drugiej strony.

-Wsiadaj ! I nie waż mi się stąd ruszyć ! -zagroziłem.

Chyba musiałem wyglądać dość strasznie po pokiwal tylko głową. Gdy wsiadłem do samochodu odrazu rozległ się dźwięk mojej komórki.

-Nie odbierze pan? -zapytał po cichu po chwili.

 Wziąłem telefon , nie patrząc na ekran wyłączyłem go.

-Teraz bedziesz się tłumaczył!

***

-I co ?- zapytał Szymon zerkajac na mnie i na drogę.

-Nic. Nie odbiera - powiedziałam nadal trzymająć komórke przy uchu.

-Może nie słyszy..

-Może. Teraz włączyła się sekretarka - odparłam rozczarowana.

-Nie przejmuj się - próbował mnie pocieszyć - dopiero za kwadrans będzie szósta. Być może śpi. Spróbujesz jeszcze potem. Więc się nie martw dobrze?

-Dobrze -westchnęłam po czym dodałam - a jak nie zdąże?

-Masz na myśli..-zaczął.

-Tak. Mam własnie ich mam na myśli - przerwałam.

Poczułam jak zwalnia. Zjechaliśmy na pobocze. Spojrzałam na niego pytająco.

-Zaufaj mi - poprosił szeptem po chwili.

Byłam nieco zaskoczona.

-Ja już Ci ufam - odparlam zgodnie z prawdą.

Uśmichnął się lekko po czym pogładził mnie po policzku. Poczułam że robi mi się gorąco, a przyjemny dreszcz rozchodzi się po moim ciele.

Gdy nagle..

Przeraszam że oklepane ale spieszyłam się by cokolwiek dodać. Wybaczycie mi? :(