cz. 24 Pozorne szczescie

Jechaliśmy tak chwilę w zupełnej ciszy.

-Gdzie tak wogóle jedziemy? -zapytałam przerywając milczenie.

-No właśnie sam nie wiem -odparł Michał obrażonym tonem.

Dzieciak - pomyslałam. Po czym po chwili odkryłam że zaczyna mnie irytować.

-Jedziemy tam gdzie oni nie pojadą - odparł Szymon spokojnie prowadząc samochód.

-Czyli?

-Czyli sama zobaczysz. Ale najpierw musimy się gdzieś zatrzymać. - mówiąć to spojrzał kpiąco na Michała.

-Marzena bo ja...- "mój chłopak" zwrócił się do mnie w tej samej chwili- Ja nie moge jechać dalej z wami.

Zamurowało mnie. 

-Że co?! 

-To też jest dla mnie trudne..-próbował wziąść moje dłonie w swoje ale zabralam je. Westchnął - Ja muszę..bo gdyby..

-Twój Romeo boi się że jak nas złapią a jest o tym święcie przekonany to on wtedy będzie już gdzie indziej -zakpił Szymon a ja spojrzalam pytająco na Michała.

-Aha. Nie no świetnie ! Dość że mnie w to wpakowałeś i on się jeszcze naraża by mnie ratować to ty bierzesz nogi za pas i tak poprostu uciekasz jak tchórz?! -czułam że zaraz nie wytrzymam. 

-Jesteś niesprawiedliwa..

-Wiesz co?! To koniec! - wyrzucilam z siebie jednym tchem.

-Ale..-zaczął ale nie dokończył bo mu przerwalam - Szymon proszę zatrzymaj się.

Widziałam jego zdziwienie. 

-Marzena ale..

-Proszę...-powiedzialam patrząc do przedniego lusterka gdzie nasze spojrzenia się spotkaly.

Zatrzymał się.

Wysiadłam i przeszłam dookoła samochodu siadając z przodu na wolnym miejscu.

-Marzena co ty robisz? -zapytał zdziwiony Michał.

-To co powinnam była już dawno zrobić ! Mój tata, brat...nie , nie !To wszystko twoja wina!! Szymon moge twój telefon?

-Jasne tu leży..

-Tak?! To bawcie się dobrze ! -odparł mój były i nim się zorientowalam trzasnął drzwiami wychodząc z auta.

-Jedź - powiedzialam cicho po chwili.

-Jesteś pewna?

-Tak, jedź. Niech robi co chce. To już nie mój interes - odparlam a Szymon popatrzył na mnie zdziwiony po czym się uśmiechnął. Odwzajemniam uśmiech po czym obróciłam się do okna. Czułam łzy. Ale wiedzialam że musiałam. Nie mogłam być z kimś kto traktuję mnie jak przedmiot. Z kimś kto jest nieodpowiedzialny.

Westchnęłam.

-Wszystko ok? -zapytał.

-Tak, tak. Tylko musze zadzwonić do taty...

-I co mu powiesz?

-Nie wiem. Wiem tylko że chce go przeprosić..

I z tą myślą zaczęłam wykręcać jego numer. 

Kolejny wpis za 32 fajne :)

Trzymajcie się ciepło.