cz. 21 Pozorne szczęście

-Tato czy Marzena wróci? -zapytał Szymon a mi łzy same cisnęły się do oczu.

Przykucnąłem by być w zasięgu na równi wysokości jego wzroku.

-Wróci - odpowiedziałem  to w co tak bardzo wierzyłem.

-Kiedy? - kolejne pytanie. Nie mogłem go okłamać.

-Sam tego nie wiem..ale wróci napewno za niedługo- dodałem pośpiesznie gdy spuścił głowę na dół a dolna warga zaczęła mu niebezpiecznie drżeć.

-A jak zostawi mnie tak jak mama...? - jego głos balansował już na granicy płaczu.

Przytuliłem go mocno do siebie.

-Głuptaśie o czym ty mówisz? Marzenka wróci, zobaczysz. Obiecuję.

-Ona też obiecywała a mnie zostawiła..-wychlipał.

-Nie zostawiła do końca życia tylko..na jakiś czas.

Oderwał się ode mnie i spojrzał mi z nadzieją w oczach:

-Tatuś ale...ty mnie nigdy nie zostawisz?

-Nigdy- odpowiedziałem po czym znów go do siebie przygarnęłem by nie widział łez które teraz spływały po moich policzkach.

***

-Jak się czuje? - zapytał poważnym tonem Szymon tego osiłka wchodząc do pomieszczenia.

-Trudno odgadnąć. Chyba źle bo coś nie chciała ze mną rozmawiać - odparł znów śmiejąc się głupkowato.

-Kosa idź tam na doł. Trzeba załatwić formaloność.

Kosa. Co za ksywka -pomyślałam z ironią. Tymczasem  "kolega" Kosa popatrzył na niego zdziwiony. Zapytał szyfrem.

-Podwójnie?

-Nie. Narazie pojedynczo. Decyzja szefa -odparł chłopak krótko.

Nic nie odpowiedział więcej tylko wyszedł zostawiając mnie samą z Szymonem. Chłopak otworzył drzwi upewniając się że nie ma nikogo po czym usiadł obok mego łózka. Uśmiechnął się słabo.

-I jak ?

-Em już dobrze. Możesz mnie już zaprowadzić do Michała?

Widziałam że jego uśmiech zastyga.

-Co jest? -zapytałam widząc jego reakcje na moje poprzednie pytanie.

-Bądź gotowa - odparł tylko po czym  ruszył do wyjścia.

-Ale Szymon!...-nie zareagował zostawiając mnie samą z mętlikiem w głowie.

Miałam złe przeczucie..

Wróciłam. <jupi> ! -.-

Za bardzo jestem do was przywiązana.

Kolejny wpis za 30 fajne ? :)

Wy moje BEBOKI ^^