Dwa oblicza jednej twarzy. Paradoks osobowości. Przeciwieństwa w jednym ciele. Tak, to właśnie ja. Z reguły silna, ale niekiedy bardzo łatwo mnie zranić. Z reguły pewna siebie, ale jednym słowem można mnie złamać. Z reguły nie wiem czego chcę. Ale niestety, gdy to wiem, zatracam się w tym, a zapominam tak na prawdę o sobie. I zastanawiam się jak to możliwe, skoro tego chcę. Właśnie -może chcę 'za bardzo'.. Ze skrajności w skrajność. 

I ten dziwny, nieokreślony bliżej strach, przeczucie(?). Nie wiem co to oznacza. Chciałabym się dowiedzieć, przekonać. Nie wiem co robić, co myśleć. Jak zwykle w takich sytuacjach uciekam w książki, filmy, muzykę. Nie umiem o tym rozmawiać, bo jak ubrać w słowa coś, czego samemu się nie rozumie? Może gdybym to wszystko komuś powiedziała, byłoby lepiej. A tak? Właściwie pozostaje sama z tym w głowie. Ile tak można? Nie jestem przyzywyczajona do trzymania w sobie czegokolwiek co mnie drażni, a to irytuje, co tylko pogłębia mój jakże depresyjny nastrój.

tyle. dobranoc.