"Któregoś razu, gdy nie potrafił znieść już jej zazdrości i ciągłego

znajdywania dziur w całym złapał ją i potrząsając zapytał z

poirytowaniem i zrezygnowaniem jednocześnie "Czy Ty nie potrafisz być

po prostu szczęśliwa?" Tym pytaniem zmienił cały jej dotychczasowy

świat, który teraz był ich światem, do którego bała się go wprowadzić.

Zanim wyjechała dał jej milion powodów, by została. Mimo to, obiecał,

że będzie. W słowach listów, wiadomości elektronicznych, w głosie

telefonu i komputera, w każdym człowieku, który przelotnie się

uśmiecha, w każdej rzeczy, która ją otacza, a któregoś dnia po prostu

przyjedzie zabrać ją na spacer. Z jego obietnic i słów, których w

efekcie nie było, zostało jedynie zdanie rozchodzące się echem afektu

do uczuć powracające przy okazji każdego człowieka, który przelotnie

się uśmiecha i w każdej rzeczy, która ją otacza. Zdanie wypowiedziane

na spacerze, na który to ona go zabrała. "Nie ma sensu wracać, by

tydzień za sobą tęsknić, miesiąc do siebie się nie odzywać, a po

miesiącu rozmawiać o wszystkim nieistotnym"."