Mnóstwość i martwość,

zdarzeń mnogość, 

stateczność.

Depresyjność i sprzeczność,

cóż to za niedorzeczność?!

Nie wiem czy to konieczność,

tkiwć w tym wszystkim czy zdechnąć?

Może w wir siebie wepchnąć?

Nikła zdarzeń kolejność...

To za dużo dla jej mość

zmienić rybę w stos ości,

żeby dla swej miłości

mnożyć w sobie podłości.

Co najgorsze w ludzkości

w mym umyśle wciąż gości,

kiedy tak bez radości

pławię się w samotności,

co w mym sercu się mości.

Od czasu gdy swoje włości

wszystkie od jego mości

wyniosłam z durności.

Z serca swego miękkości,

co spala się z namiętności

przez te wszystkie chamskości

Twojej Prze-Jego Mości.

Co przenikają me kości,

dając dreszcze radości,

które słowem "boskości" 

mało byłoby ochrzcić.

Że to głupie, bez sensu

staram się unaocznić

rzetelność precedensu -

ufam Ci jak wyroczni.

Ciągle szukam bliskości

gubiąc swe tożsamości

błąkam się w tej zazdrości

by co krok wpadać z poślizg.

Tęsknię do Twych czułości

błagam... chodź - ze mną pośpij.