Cień człowieka.

" Nie znasz składu powietrza którym oddychasz

to powietrze Cię zabija... "



Dzisiejszej nocy upadam i nie mogę się podnieść.
Dopadła mnie zaraza przed którą tak strasznie się broniłam.
Strach sparaliżował mój układ krążenia. Boga nie ma.
Nie wiem już nawet na co czekam.
Za czym tak nieustannie biegnę? Za czym gonie?
Zakrywam twarz. Wstyd próbuję zmieść pod dywan.
Dłonie niczym z gąbek, przesiakniętych wodą. Gorzkie łzy.
Kropelka po kropelce, marzenia roztrzaskują się na zakrwawionej pościeli.
"Uwolnić siebie od siebie, o to chodzi, w zasadzie."
Krzyk. Płacz. Nienawiść.
Brak szczęścia.
I ten ostatni raz zamknąć oczy, nie myśleć, nie czuć.
Uwolnić się od tego cierpienia. Uwolnić się od życia.
Cholera.... Zacznij od początku...




Jestem cieniem człowieka.
Marna moja egzystencja.
Wciąż szukam szczęścia.
A szczęście jest fikcją.
Zniszczyć, sponiewierać
Spalić i porzucić w zapomnienie.
Paczuszka bólu.
Pudełeczko wypchane cierpieniem.
Gówno, gówno, gówno.
Kim jestem?
Jestem?

A może już mnie nie ma?
Zapomnij.

" Rozmowy z samym sobą nigdy nie kończą się dobrze... "

ASK?