2018

Nie było mnie tu półtorej roku. Kawał czasu. Jestem zupełnie w innym miejscu, z inną prespektywą, z cudownym człowiekiem obok - jestem mamą.

Niedługo mija rok. Cudowny rok. Pełen walki z sobą o bycie lepszym czlowiekiem. 

Doświadczyłam strachu i radości - intensywniejszej niż kiedykolwiek.

Zobaczyłam więcej zachodów i wschodów słońca niż przez całe swoje życie.

zrozumiałam jak łatwo można cieszyć się z malej kolorowej wstążki,

ile radości może dać jeden krok,

ile warta jest bliskość i przytulenie,

jak ważna jest obecność, czuwanie,

A sen nie jest podstawą fukcjonowania i nocne spacery są uzdrawiające,

Mały człowiek, który nauczył więcej niż nie jeden sędziwy nauczyciel.

To on pokazał co tak naprawdę jest ważne, jak również jak mało wystarczy, aby się uśmichnąc.

Ten rok też dużo przewartościował w moim życiu, zowu mniej osób w okół mnie.

Zauważyłam pewną zależność, że im więcej dajesz - tym mocniej spdasza w otchłań pokładanych nadzeji.

Ludziom nie powinno się pomagać ani okazać więcej niż jakieś ogólnie przyjęte standardy.

Nie można pokłaniać się nad cudzą dolą,

Bo nikt tego nie widzi, a tym bardziej nikt tego nie doceni. 

Wyssją z Ciebie wszytsko co najpiękniejsze, a później wyplują jak zurzytą gumę.

Bez smaku, bez przywiązania.

Dawno już powinnam przyzwyczajić się, a jednak nadal mi ciężko i tak strasznie smutno.

Mam matkę, która nawet nie zapyta co u mnie, jak syncio, jak u nas... Ona nie pyta o nic. Ona nic o mnie nie wie. Nie interesuje się mną. I to wszytsko boli tak samo jak wtedy gdy miałam 10 lat.

Patrycja - osoba, której dałam całe serce, dbałam o nasze relacje, chciałam aby czuła się dobrze,w pełni wartościowa, byłam przy niej. A ona z taką pustką i obojętnością mnie traktuje. Odnoszę wrażenie, że uważa się, za kogoś lepszego - ale czy właściwie?

Magda - tyle razy co prosiłam o spotkanie a jeszcze więcej otrzymałam ingorancji i obojętności. Nigdy nawet nie uprzedziła, że nie przyjedzie - tak się nie robi. 

Asia - historia długa. Ktoś bliski nie mówi takich słów. Ktoś bliski nawet tak nie myśli. A tu zwyciężyła zwykła ludzka zazdrość. Beznadzieje uczucie, które wszytko niszczy. Zdecydownie jest to cecha ludzi słabych. 

Zmęczona jestem ciągłym gonieniem za ludzmi, godzeniem się na takie traktowanie, proszeniem. Jestem zmęczona, a z drugiej strony tak strasznie boję się, że niedługo nie będę miała do kogo napisać.