Mówię, opowiadam, jak to śmiesznie było... Jak straciłam głowę, rozum, wszystko straciłam i stałam sie kimś innym. Więc uśmiecham się, dodaję zabawne komentarze, które rozluźniają poważne tematy. Już nie wzdycham, ale zamiast tego podnoszę ramiona do góry i szybko opuszczam. Rozmowę sprowadzam na inny tor już, bo ten tutaj stary i odpychający - znudził się. A te tory, po co mi takie tory? Po co mi te tory i ten pociąg skoro nie ma dworców? Tylko droga, droga do nikąd. 

No więc tory inne. Może cos nowego, może zmieni się świat, może zmienię się ja. Kupię sobie wysokie buty, obetrę nogi z kazdej strony, nauczę się w nich chodzić. Będę myśleć o sobie i o tym, żeby siedzieć prosto. Będę Adą, która jest jak najbardziej adową Adą, taką Adą Ady, a nie taką Adą należąca stale i nieprzerwanie do kogoś. Bo to już nie to, to się właśnie przerwało. I ja już tak nie chcę, a przecież wszystko trwało, bo właśnie tego chciałam. Bo tak się głupio i dziecinnie uparłam, że on i że nikt inny! Bo on mnie rozumie, tak słucha, te rozmowy - takie inne, takie nieskończone i wszystko jest taką przygodą.

Nie, już nie. Kładź się na kim chcesz, mnie nie dotykaj nawet słowami.