Pracoholizm rytmiczki nie daje mi spokoju i nie pozwala wysiedzieć w miejscu. Chciałabym być spokojna, leżeć, czytać książkę, rozkoszować się słodkim smakiej wolności. Łapię się, czego tylko mogę, żeby nie pozwolić sobie na tę bezczynność. Domowe czynności są ratunkiem. Odkurzę, pozmywam, poprasuję, posprzątam. Nikt nie przyjdzie, nie pochwali, jestem sama, no ale trudno, przecież silna i niezależna - powtarzam sobie, ale nie mogę powstrzymać się od sprawdzania co jakiś czas, czy aby na pewno nikt nie myśli, nie jestem może komuś k o m u k o l w i e k potrzebna. I tak się w sumie zaczynam cieszyć na myśl o tym, że jutro wyjdę i wrócę, ale z grubszym choć trochę portfelem. Praca nie jest fajna, szkoła jest spoko. Ostatnio tak sobie zdałam sprawę z tego w sumie. I okazuję się, że trzeba się postarać, żeby w tej przyszłości naprawdę lubić to co się robi. 

I chciałabym coś zrobić, żeby nie czuć się w ten sposób, ale moja jedyna myśl to 

po co mi ten pociąg skoro ciebie nie ma na stacji?