Awangardziści.

Spleć stopy, przymknij oczy - i nazwij to cudem,

Żeśmy razem, dalecy od dziennego znoju!

Jakże łatwo zwiać szczęście, z takim oto trudem

Rozniecone w ciemnościach twojego pokoju.

_______________________

Ogromnej długości jest droga, która dystansuje nas, a ściślej nasze wymęczone oczy, od skarbnicy newsów- swoistego cesarstwa nierealnych historii. Droga ta zamyka się między starą, wygodną sofą, a oknem. Okno to jest budowlańcem  ponadczasowym, a raczej podatnym na zmiany. Kiedyś zwykły telewizyjny odbiornik, dziś naścienna plazma. Za każdym razem kiedy zmieniało się okno na świat, zmieniał się również widok jaki w nim dało się obserwować. Kiedyś stylowy, czarno-szary, przyozdobiony haftowaną ściereczką. Dziś zalewa nas gówno importowane z dalekiego wschodu.

"Miał ci nogę obciętą aż po samo kolano."

Obserwuję, widzę jak to miasto topi się w neonowym szumie. Obserwuję, patrzę w niebo, zasiane gwiazdami. Jutro w Naszych piersiach eksploduje noc, kolejny raz. Słońce. Mi nie wolno upadać, jestem niezatapialnym okrętem istoty o zielonym spojrzeniu, przecież.