Nie żałować nic więcej.

W pewien sposób wszystko ma zaplanowane przeznaczenie. 

Cokolwiek jest w Tobie fizyczne, materialne, cokolwiek jest mentalne, ma ustalone przeznaczenie. 

Ale coś w Tobie stale pozostaje niezdeterminowane, nieprzewidywalne. 

Tym czymś jest Twoja świadomość. 

Kiedy teraźniejszość staje się wystarczająco dobra, ludzie zaczynają wybiegać w przyszłość, zastanawiając się, co ich tam czeka, i zaczynają także pragnąć tego, co sobie wyobrażają. Nie musi to być świadomy proces decyzyjny. Może się zacząć od kiełkującego w Tobie przekonania, że najbliższy piątek na pewno spędzicie razem, choć nie wiesz jeszcze co będziecie robić. Przekonanie, że należycie do siebie, zapuszcza korzenie i zaczyna rosnąć. Wkrótce przystępujesz do planów na przyszłość i myślisz o tym, jak będzie wyglądać Wasze wspólne życie. Jest to moment, w którym ludzie, otwarcie lub nie, umawiają się na coś lub w jakiś spośob ustalają granice i obszar swoich relacji. Podejmują decyzję, na czym opierać się będzie ich związek. Właśnie w tym punkcie następuje zetknięcie rozważań dotyczących przyszłości bliskiej i odległej. Jest to ten moment w rozwoju związku, w którym należy włączyć kryteria długoterminowe (czego oczekujesz od przyszłości) i krótkoterminowe (co ważnego dla Ciebie dzieje się obecnie w tym związku). Jest to także właściwa pora, aby rozważyć, czego tutaj nie ma i czego 'prawdopodobnie nie będzie'. Oczywiście decyzja o małżeństwie musi uwzględniać wyobrażenia dotyczące przyszłości, ale jeżeli ma to być racjonalna ocena, nie można zapominać o związku przyczynowo-skutkowym pomiędzy teraźniejszością i przeszłością. Zasadnicze pytanie powinno brzmieć : "Czy na podstawie tego, co wiem o sobie i moim partnerze, mogę przewidywać, że...?" Jest to okres, w którym realizacja oczekiwań daje nam 'poczucie bezpieczeństwa'. Jeżeli chcemy uniknąć rozczarowań, powinniśmy stawiać właściwe oczekiwania (z uwzględnieniem przeszłości, teraźniejszości i przyszłości). Oczywiście jest to także etap, na którym wiele związków się rozpada. Ludzie, którzy zawsze w tym momencie dcydują się na rozstanie, nie biorą zwykle pod uwagę faktu, że z czasem coś może się zmienić. Tego typu interpretacje wewnętrzne charakteryzuję się tak wysokim stopniem ogólności, że najdrobniejsza decyzja staje się decyzją na zawsze, ciężarem i pułapką. Poza tym taki sposób reagowania może być rezultatem posiadania ekwiwalentów kryteriów utożsamiających 'decyzję z ograniczeniem, bliskość z rezygnacją z siebie i swoich potrzeb, związek zaś z możliwością przeżycia zranienia lub rozczarowania'. Osoby takie zamiast wspominać udane związki, przywołują wspomnienia związków nieudanych, na tej podstawie oceniają przyszłość i dlatego zawsze uciekają. Mówią sobie: "Poprzedni związek był niedobry, więc tym razem też się nie uda. Zostałem zraniony i odtrącony, to samo zdarzy się znowu"'.

Większość z nas monochromatyzm wykończy przed trzydziestym rokiem życia. Popełniasz błędy? Niestety, życie to nie jest Word, nie podkreśli ich Tobie. Milcz, nie zmienia się tutaj nic poza wszystkim. 

Jest rzeczą równie rozsądną ukazać jakiś rodzaj uwięzienia przez inny, jak ukazać coś, co istnieje rzeczywiście, przez coś innego, co nie istnieje.

Nie chcę już niczego innego w życiu żałowac.