Tatar...

Się porobiło, dość ciekawie ostatnio. w sumie zdjęcie stare, po prostu potrzebowałem zdjęcia i to gdzieś wygrzebałem.
Jestem tatarem, wędrującym wojownikiem który średnio znosi zimę. Tą udało mi się przeżyć i na szczęście jestem już wolny, czas siadać na konia i lecieć kaj mnie nogi poniosą. Jako wojownik, osoba walcząca z każdym dniem, z każdym człowiekiem wykształciłem swoiste Credo.


Nie bój się poświęceń, przeznaczenie Ci wszystko wynagrodzi.
Każda akcja wywołuje reakcje.
To co widzisz to iluzja, słuchaj się tego co czujesz.
Kieruj się instynktem.


Dlaczego musiałem urodzić się w takich chorych czasach? Czy nie łatwiej było kiedyś... Znaleźć w lesie maszynę czasu i uciec.
Wydaje mi się że wszędzie się dostosuje, tylko nie do pewnego gatunku ludzi. Pogarda to takaie delikatne słowo Ale czy przejmując się uczynkami ludzi niewartych uwagi mogę znaleźć spokój?

Natura ludzka się nie zmienia, a jeżeli tak to naprawdę potrzeba do tego niesamowicie silnych doświadczeń, więc jeżeli raz ktoś coś złego zrobi to później będzie mu łatwiej.

Zabawne jest to ile widzi człowiek odurzony... Zaślepiony emocjami nie dostrzega prawdy, nawet jak przyjaciele próbują Cię oświecić. Ludzka ślepota. Ale cóż, nie warto przejmować się ludźmi tego niewartymi. Dlatego życzę szczęścia kurwom, frajerom bez jakiegokolwiek poczucia godności. Pasujecie do siebie ;]

Aaaaaaaaaaaaa.... zapomniałbym, jak to powiedział Metrowy na jednym wywiadzie... "Chciałbym zaprosić serdecznie do lizania rowka" ;)

https://www.youtube.com/watch?v=S1-B394_ORk ;>