.Stracić kogoś kogo się kochało to przykre uczucie...na początku złość, a potem po prostu smutek..cóż..tak w życiu bywa...a strata przyjaciela wiąże się z koniecznością uświadomienia sobie, że był przyjacielem tylko w mojej głowie...wirtualnie...w obszarze moich wyobrażeń...całe szczęście, że zaufanie jest chorobą uleczalną.
Usłyszałam niedawno coś, czego nie powinnam...kurczę, nigdy nie miałam podzielnej uwagi...ale bywa, że mi się włączy takowa w momencie nieodpowiednim a może właśnie w odpowiednim, najodpowiedniejszym..bo ileż można leżeć w szklanej wodzie, uciekać od prawdy ?!...a tu - sama przychodzi, wychodzi z jej ust.
Wolałabym żyć sobie w kłamstwie...i nigdy się nie dowiedzieć...To boli, po prostu...Jednak trzeba stosować zasadę ograniczonego zaufania...bardzo ograniczonego...Koszty ryzyka są takie właśnie...bolesne i smutne...a przecież w tym wypadku zupełnie niepotrzebne..
Myślę sobie teraz, że to raczej Ty straciłaś mnie...ale widocznie nie byłam Ci potrzebna...zrozumiałam...przeżyję...ale jednak jestem zawiedziona... Śmieszne to wszystko... to wszystko jest jak bajka, opowiedziana przez głupca, pełnego furii i wrzasków, które nic nie znaczą... trzeba wiedzieć, kiedy ze sceny zejść niepokonanym... ehh czasem ciężko jest zrozumieć własne serce , tak skrzywdzone a jednak nadal kocha .. kocha choć nie powinno , i kochać długo nie przestanie choć ono już od pewnego czasu nie jest kochane .. było ale się skończyło - trudno ,  chyba miałyśmy odmiennie zdanie na temat przyjazni , bo choć mowiłaś  że potrzebujesz , że kochasz , że ufasz , to.. przestałaś.. , wiesz ja na to inaczej patrzę , zupełnie inaczej , gdy ufam to już na zawsze chyba że się zawiodę , a ja Cię nie zawiodłam .. a to , że przestałaś wierzyć w moje słowa.. to już nie moja wina ...

"...i proszę Boga, NIGDY WIĘCEJ  niech nie pozwoli na to
by ktoś trafił w moje serce ! ''