bloodhound

Historia Bloodhound to rasa bardzo stara, jej początki sięgają średniowiecza. Psy w typie bloodhounda hodowane były przez szlachtę głownie w Europie Zachodniej i wykorzystywane do tropienia zwierzyny. Sławę zawdzięczają legendzie o rycerzu Franciszku Hubercie, który w młodości prowadził hulaszcze życie, wykorzystując cały swój czas na uciechy i przyjemności. Ulubioną rozrywka Huberta były polowania z psami gończymi, na których nie przestrzegano żadnych reguł czy zasad. Podczas jednego z takich nieetycznych polowań ukazał mu się jeleń z krzyżem między tykami poroża. Po tym zdarzeniu rycerz nawrócił się i postanowił zmienić swoje życie. W rezultacie wstąpił do zakonu, gdzie przybrał imię Hubert, później zaś został wybrany biskupem Liege (dzisiejsza Belgia). Mimo zaprzestania łowów i zmiany trybu życia Hubert nadal zajmował się hodowlą psów gończych. 100 lat po śmierci został kanonizowany, a zakonowi z którym był związany nadano jego imię. Psy hodowane przy klasztorze zostały nazwane Psami Świętego Huberta. Po latach sam Święty Hubert został wybrany patronem myśliwych. Pierwotnie psy św. Huberta były całkowicie czarne, następnie utrwaliła się barwa podpalana występująca do dziś. Psy te wraz z wymarłą już rasą Talbot stały się materiałem wykorzystywanym do tworzenia większości ras psów gończych w Europie Zachodniej. W 1066r. psy św. Huberta za sprawą Wilhelma Zdobywcy trafiły na Wyspy Brytyjskie zyskując uznanie wśród tamtejszych myśliwych. Anglicy nazwali sprowadzone psy Bloodhoundami i nazwa ta przyjęła się na całym świecie. Współcześnie bloodhoundy najliczniej występują w Stanach Zjednoczonych i mniej licznie na Starym Kontynencie. Jest to rasa niezbyt popularna, znajdująca jednak uznanie u miłośników dużych i spokojnych psów o oryginalnym wyglądzie i nietuzinkowym charakterze. Najbardziej znanym bloodhoundem na świecie, a jednocześnie jednym z najpopularniejszych psów jest bez wątpienia disneyowski Pluto i jego bardziej uczłowieczony kolega - Goofy. Cechy rasy Bloodhound jest psem dużym, masywnym i majestatycznym - wysokość w kłębie u psów może przekraczać 70cm, u suk dochodzi do 66cm. Najbardziej charakterystyczną cechą tej rasy jest duża ale wąska głowa o bardzo długich i zwisających uszach, obfitych faflach i licznych fałdach. Na szyi również występują liczne fałdy skóry tworzące wyraźnie zaznaczony łałok. Psy tej rasy powinny też charakteryzować się proporcjonalną budową, ale wymagane są masywne i grube kości kończyn. Ogon jest noszony zwykle poniżej poziomu tułowia, chociaż gdy pies jest podniecony może go podnosić i tworzy charakterystyczną lekko wygiętą ku górze szablę. Współcześnie występują trzy podstawowe formy ubarwienia: czarna podpalana w różnych proporcjach czerni do brązu i jednolicie ruda. Dopuszczalne są niewielkie białe znaczenia na piersiach i palcach. Charakter Bloodhound jest psem o wyglądzie majestatycznym. Charakter ten podkreśla wielka pomarszczona głowa o licznych fałdach i długich uszach. Jest to pies niezwykle spokojny i zrównoważony. Jego groźny wygląd i skutecznie odstrasza niepożądanych gości, w rzeczywistości jest z natury łagodny i przyjaźnie nastawiony do ludzi - wszelkie przejawy agresji są wadą, a osobniki takie powinny być pozbawione możliwości rozrodu. Również jego stosunek do innych zwierząt domowych jest przyjacielski, a przynajmniej obojętny. Należy jednak pamiętać, że jest to rasa selekcjonowana przez stulecia w kierunku samodzielnego podejmowania decyzji i trzymana często w licznych sforach, gdzie obowiązywały zasady hierarchii i układy dominacyjne. Stąd też wynika jego umiarkowana chęć do szkolenia z jednej strony, oraz występująca - zwłaszcza u samców tendencja do dominacji. Dlatego niezwykle ważne jest, aby dorastającemu bloodhoundowi wyraźnie określić jego pozycję w stadzie, jakim najczęściej jest rodzina właściciela. W stosunku do obcych najczęściej zachowuje się obojętnie i nie przepada za spoufalaniem się z każdym gościem odwiedzającym nasz dom. Młode bloodhoundy są niezwykle żywe i należy im zapewnić odpowiednią dawkę ruchu, ale z uwagi na intensywny rozwój kośćca w pierwszym roku życia nie można go męczyć długotrwałym wysiłkiem fizycznym. Należy również pamiętać o wrodzonych zdolnościach tropicielskich tych psów, co może powodować ucieczki w czasie spacerów. Jednak całkowite pozbawienie możliwości swobodnego wybiegania się w terenie powoduje, że psy te nieprawidłowo się rozwijają nie tylko fizycznie, ale zwłaszcza psychicznie i często popadają w stany przypominające apatię i melancholię. Użytkowość Z uwagi na swój niezwykle czuły węch w przeszłości psy te wykorzystywane były głównie do tropienia zranionej zwierzyny nawet na kilkudniowym tropie. Polowania z psami gończymi na grubą zwierzynę, coraz rzadsze we współczesnym świecie, spowodowały mniejsze zainteresowanie bloodhoundami jako typowymi psami myśliwskimi, chociaż psy te nadal są wykorzystywane przez entuzjastów łowiectwa w niektórych krajach.