A co tam, tu też wrzucę to zdjęcie. Uwielbiam je.

Wkurwia mnie moje własne nieróbstwo. Dwa tygodnie. Nic nie zrobiłam. KURWA, NIC. A dzisiaj narzekam, że nic nie umiem. Brawo.

Zatęskniłam za domem. Ale nie tym na Krakowskiej. To nie jest dom. Zatęskniłam za moim granatowym pokojem obklejonym w 100% plakatami, zdjęciami, śmieciami, wszystkim. Zatęskniłam za moimi starymi meblami, również obklejonymi czym się tylko dało. Zatęskniłam za moim łóżkiem, mega niewygodnym. Zatęskniłam za moim dywanem, który od zawsze był mój. Zatęskniłam za moim długim biurkiem, na którym i tak nigdy nie było miejsca, za niebieskimi roletami, które robiły z pokoju norę, za plakatem fryza na drzwiach... Zatęskniłam za obdrapaną stajnią, zapachem siana, miękkością końskiej sierści, mokrym jęzorem Dreyca. Zatęskniłam za wsią, której nigdy nie uznawałam za swoją własną. A to właśnie tam był mój dom.

Żałuję, że nie mogę Ci pokazać, jak mieszkałam, jak szalone było moje życie za małolata. Żałuję, że dzisiaj mogę Ci pokazać (o ile w ogóle) tylko gruzy.

Podobno człowiek przed śmiercią widzi całe swoje życie. Nagle zaczęłam je wspominać. Czyżby sesja jak zwykle zaskoczyła studentów? Możliwe. Tym razem kosę dzierży mechanika. Do śmierci pozostało 8 godzin i 30 minut.


Eh...

Oby więcej takich weekendów.