boom-hah-boom-hah-hah
Dodano: 12 KWIETNIA 2008
Ot, proszę bardzo, wylewna notka, czemu nie.
Komuś muszę o tym opowiedzieć, a że nikt już mnie nie chce słuchać, moje uczucia wyleją się na tym durnowatym fotoblogu, który miał mi służyć jedynie do dodawania zdjęć. Znów, czuję się pusta w środku, zupełnie bezwartościowa i bezużyteczna. Ciągle wszystko robię źle, słabo się uczę, wiecznie narzekam i marudzę. Chcę, żeby wszystko było po mojej myśli, chcę, żeby wszystko robiło się samo, za mnie. A tutaj, bęc! nie dzieje się nic. I ta przytłaczająca 'nicość' sprawia wrażenie 'końca'. Końca? Czyżbym znów myślała o śmierci?
Och, skąd, przecież ja i śmierć to dwa odmienne... odłamy wieczności, tak.
Męczę się ze swoją psychiką, która powoli mówi "stop". Nie słucham jej, nadal użalam się nad sobą. Czuję tę beznadzieję wokół mnie. I nie potrafię jej zlikwidować, nawet jeśli bardzo bym chciała.
"Stany lękowe" powracają. Boję się wszystkiego, nawet jeśli jestem zupełnie bezpieczna. Nie umiem napisać niczego sensownego, wszystko kasuję. Niszczyć, niszczyć, niszczyć. Tak zaprogramowany jest mój mózg.
Tęsknię za nią. Za jej czułością, dotykiem, każdym słowem. I cholernie mi przykro, że to tak daleko. Że ja nie mam już siły.
"Zamknął oczy. Nie miał najmniejszej ochoty na spotkanie ze mną. Chował się we własnym cieniu, nie chcąc stanąć twarzą w twarz z rzeczywistością.
On już nie żył. A Shinya nie umiał przyjąć tego do swojej wiadomości. Siedział, skulony w kącię pokoju i szlochał żałośnie zasłaniając swoją twarz dłońmi. Siedziałem obok. Nie próbowałem go przytulać, czuliśmy dokładnie to samo. Z tą różnicą, że ja już nie potrafiłem płakać. Miałem dziwne wrażenie, że wszystkie łzy zostały wylane, że już kończy się cały świat... Bo jego nie było. "
To tyle dziś napisałam. Nie zapisywałam, stwierdziłam, że nie ma potrzeby.
I znów wyobrażam sobie to dziecko... To martwe dziecko.
Komuś muszę o tym opowiedzieć, a że nikt już mnie nie chce słuchać, moje uczucia wyleją się na tym durnowatym fotoblogu, który miał mi służyć jedynie do dodawania zdjęć. Znów, czuję się pusta w środku, zupełnie bezwartościowa i bezużyteczna. Ciągle wszystko robię źle, słabo się uczę, wiecznie narzekam i marudzę. Chcę, żeby wszystko było po mojej myśli, chcę, żeby wszystko robiło się samo, za mnie. A tutaj, bęc! nie dzieje się nic. I ta przytłaczająca 'nicość' sprawia wrażenie 'końca'. Końca? Czyżbym znów myślała o śmierci?
Och, skąd, przecież ja i śmierć to dwa odmienne... odłamy wieczności, tak.
Męczę się ze swoją psychiką, która powoli mówi "stop". Nie słucham jej, nadal użalam się nad sobą. Czuję tę beznadzieję wokół mnie. I nie potrafię jej zlikwidować, nawet jeśli bardzo bym chciała.
"Stany lękowe" powracają. Boję się wszystkiego, nawet jeśli jestem zupełnie bezpieczna. Nie umiem napisać niczego sensownego, wszystko kasuję. Niszczyć, niszczyć, niszczyć. Tak zaprogramowany jest mój mózg.
Tęsknię za nią. Za jej czułością, dotykiem, każdym słowem. I cholernie mi przykro, że to tak daleko. Że ja nie mam już siły.
"Zamknął oczy. Nie miał najmniejszej ochoty na spotkanie ze mną. Chował się we własnym cieniu, nie chcąc stanąć twarzą w twarz z rzeczywistością.
On już nie żył. A Shinya nie umiał przyjąć tego do swojej wiadomości. Siedział, skulony w kącię pokoju i szlochał żałośnie zasłaniając swoją twarz dłońmi. Siedziałem obok. Nie próbowałem go przytulać, czuliśmy dokładnie to samo. Z tą różnicą, że ja już nie potrafiłem płakać. Miałem dziwne wrażenie, że wszystkie łzy zostały wylane, że już kończy się cały świat... Bo jego nie było. "
To tyle dziś napisałam. Nie zapisywałam, stwierdziłam, że nie ma potrzeby.
I znów wyobrażam sobie to dziecko... To martwe dziecko.
Rozpadam się... Palę list, który zamienia się w popiół
Rozpadam się... Zniszczone serce zamienia się w popiół
Rozpadam się... Ja, który Cię straciłem...
Kochający Cię...
Ja
Rozpadam się... Zniszczone serce zamienia się w popiół
Rozpadam się... Ja, który Cię straciłem...
Kochający Cię...
Ja
Komentowanie zdjęcia zostało wyłączone
przez użytkownika wildevine.
