Kress

Radość. Nie róbcie mi zdjęć, nie rubcie mi zdjęc kiedy odchodzę z tego świata i nie w tedy kiedy mina lata, ale teraz. kiedy nadzieja odeszła, jak mgła po deszczu przeszła. Smutek ból i zadumienie, oto poety myślenie. Myslenie, a nie westchenienie, ja juz tej myśli nigdy nie zmienie, ponieważ moje pragnienie, nie liczy sie wcale w cenie, ale jako pragnienie. Pragnienie i serca skupienie. Kolor tęczy, ona blask na niebie zmienia i wysłuchuje mój czas przeznaczenia. Odchodzę i nikogo nie zwodzę. Idąc upadam, ale padając życie swe Badam i co widzę ??!!! Śmierć, ból, smutek, brak zdolności do Milośći. ale i o to Cierpienie i z oczu krwawienie, Krwawienie, które u martwego poety już nigdy nie przeminie. Albowiem, teraz pisze w niebiańskeij Gminie.