Mówią, że podejmowanie ryzyka jest odwagą, ja mówię, że w niektórych przypadkach więcej w tym głupoty niż odwagi, a człowiek i tak leci jak ćpa w stronę światła i spala w rezultacie.

Skusiła mnie woda, spokojna tafla z odbiającymi się na niej promykami słońca. Chciałam wypłynąć znów na głęboką wodę, udowodnić sobie, że tym razem się uda. Poznać to, co głębia sobą ukrywa. Zafascynowana, przez chwilę.

Niestety. Po fakcie się okazuje czy odwaga jest odwagą, czy głupotą. Mówią, że głupota ludzka nie zna granic, o ile tej granicy nie znam, poznałam inne swoje granice, jest ich sporo.

Bo co za mądry człowiek wskoczy do głębokie wody, wiedząc, że nie potrafi dobrze pływać.

Tymczasem woda jest zimna, nieprzejrzysta, ściągająca na dno. Patrzę i widzę ciemność, jedynie okazyjne klikanie kości obwieszcza mi, że ktoś tu jeszcze się znajduje.

Klik klik.

I cisza.

Sama wpadłam w swoją pułapkę i czasem muszę oddychać głęboko, żeby nie utonąć.

Czy czuje się winna? Nie... Czuje tylko żal wobec siebie, że nie sprostałam swoim własnym oczekiwaniom.

Szybki bieg, żeby się upewnić, że serce bije w klatce. Ale ono strasznie kapryśne jest i widocznie dobrze się nie dogaduje z rozumem.

Już nie należy do mnie i chyba nigdy nie należało, gdzieś je zostawiłam kiedyś i tak szukam po omacku i cokolwiek znajdę już łatwo nie będzie.

Szybkie tempo, żeby nie dać sobie szansy na myślenie.

Ale w końcu trzeba będzie, prawda? Zanim zabraknie sił. Bo ciężko jest wstać rankiem, kiedy człowiek budzi się przytłoczony sytuacją.

Te rozdanie przegrałam sama ze sobą.

A ciszę możnaby nożem pociąć, na kawałeczki- jak ciasto i życzyć sobie smacznego...

....