Ale sobie scenariuszy w głowie stworzyłam! Moja odrealniona część głowy jest wniebowzięta. Najlepsze (lub najgorsze, zależy jak spojrzeć) jest to, że nie są bezpodstawne.

Wiem, że po alkoholu, wiem, że przy zabawie, ale...mam przeczucie, że to jednak coś znaczy. A z drugiej strony myślę, że faceci tacy są. Nawet tak moralni jak on.

Lekki mętlik w głowie wystarczył, żeby w mojej głowie odgrywały się sceny godne czternastolatki.

Eh, żałosna trzydziestoletnia baba.

Za to widzę, że po mistrzowsku ukrywam się ze swoimi uczuciami i myślami przed innymi. Nikt nie widzi co się dzieje. Nikt nie zauważył, że ogarniają mnie emocje, których nie powinnam czuć.

I dobrze.

Nigdy się z tym nie zdradzę.

Nigdy nikomu.

Są zabawy, imprezy, nocowania na których będziemy się obejmować, spać razem w łóżku, śpiewać, rozmawiać. Ale nie poprowadzę tego dalej. Jakkolwiek bardzo bym nie chciała, mimo tego, że czuję się lubiana, mimo tego, iż zwraca na mnie uwagę, nie czuję wzajemności od strony romantycznej. Nie chcę sobie wmawiać, że branie mnie na kolana, łapanie za dłonie, przytulanie coś znaczy po wypiciu. Nie chcę i wyzbyję się tych myśli krok po kroku.

Chcę tylko jeszcze przez chwilę nacieszyć się tym nieustannym filmem w mojej świadomości.

"In some other life

We are standing

Side by side and

Laughing that, in

Some other life

We are apart"