1.

Minęło już dziewięć lat. Kiedyś pisałam często, luzowałam głowę z większym zaangażowaniem, odkrywałam się i wystawiałam na ocenę. Jako dwudziestolatka źle podchodziłam do niektórych rzeczy, między innymi i do tego. Teraz, tuż przed trzydziestką, perspektywa jest już znacząco inna. Czy jestem mądrzejsza? Nie wiem. Ale na pewno dużo bardziej uważna i doświadczona.

  Niestety jestem też gruba. Byłabym bardzo zadowolona ze swojego życia gdyby nie to, że wszystkie moje najmniejsze potknięcia oblewam obficie łzami i kubełkiem z KFC. Wielu ludzi myśli, że utrata wagi nic nie pomoże, jeśli nie zaakceptuję siebie i tego jak wyglądam. Co za bullshit. Wiadomo, że mój mindset całkowicie się zmieni, kiedy wyjdę z tego tłustego kokonu.

Bo to nie jestem ja.

W przeszłości jakaś forma pamietnika zawsze mi pomagała. Pisanie pozwalało mi jako tako utrzymać dyscyplinę i wewnętrzne obietnice. Nigdy nie było to całkowicie incognito, może więc w tym tkwi klucz do moich nieporozumień? Bo ja nie potrzebuję anonimowych ludzi do wiwatowania. Nie ruszają mnie sprawy obcych dla mnie jednostek. W realnym świecie muszę być wrażliwa i empatyczna, pomagać, grać tę zabawną, śmieszną kumpelę, której przytrafiają się zabawne rzeczy, która opowida anegdoty, pije jak facet, całą noc się bawi.

Ale w domu, kiedy jestem sama, mogę się w końcu wylać, być normalną sobą, melancholijną, indywidualną, ze swoją normalną, bezemocjonalną twarzą. Nie muszę wciągać brzucha, nikomu pomagać, robić small talków. Nie muszę sie zastanawiać, czy ktoś chce spędzić ze mną czas czy tylko jest miły. Nic nie muszę.

Okropna ta dorosłość.

A ja pewnie jestem okropną osobą. Chociaż może nie. Czy okropna osoba poświęca chociaż trochę myśli na to, że jest okropna? Nie wiem. Chyba nie. W każym razie, reasumując, chcę schudnąć. Przeszkadzam sobie sama i sama siebie sabotuje...a po co? Potrzebuję tylko siebie.