Chyba naprawdę to jest już ten moment, ta chwila kiedy powinniśmy pożegnać się ostatni raz i już nigdy do siebie nie wrócić. Każdy dzień jest lepszy kiedy Ciebie nie ma. W dalszym momencie nie mogę zrozumieć jak można potraktować tak człowiek. Jak można czuć się lepiej z myślą, kiedy drugiemu człowiekowie jest gorzej. Większego tyrana od Ciebie nigdy nie spotkalam. Zawsze kiedy się odezwiesz psujesz mi cały dzień. Cały dzień w którym mogę zrobić wszystko. Całe 24 godziny. Myślałam, że będzie lepiej. Oddałam Ci wszystko. Oddałam wszystko co miałam. Z każdym dniem potrzebuję Cię coraz mniej i czuję się z tą myślą najgorzej jak tylko można się czuć. Nie mogę sobie wyobrazić znowu tego uczucia, kiedy jestem pusta. Bez żadnych konkretnych uczuć w czyjąś stronę. Sprawiałeś, że byłam szczęśliwa. Właśnie wtedy kiedy traktowałeś mnie najgorzej jak potrafiłeś. Czułam wtedy, że mam kogoś kto jednak mnie kocha. Kto akcpetuje mnie taką jaką jestem z wiedzą, że nigdy się nie zmienię. Chciałabym wrócić do tamtych czasów. Dobrze pamiętam kiedy pierwszy raz od jakiegoś roku, może dłużej przerwy pierwszy raz rozmawialiśmy. Jak zapytałeś czy kiedkolwiek czułam coś głębszego do Ciebie. Jakie to było głupie pytanie. Poczułam się jak kiedyś, poczułam, że znowu żyję. Że mogę narodzić się od nowa i, że wszystko będzie się układać. Chciałam żeby tak było. Nie mogę wyobrazić sobie każdego koljnego dnia bez myśli o Tobie. Zbiera mi się na płacz kiedy myślę, że już nigdy więcej nie porozmawiamy jak normalnie ludzie. Wszystko we mnie pęka. I chociaż wiem, że nie mogłabym Cię znienawidzić bo za bardzo Cię kocham, chcę żeby teraz było Cię jak najmniej w moim życiu. Żebyś już nigdy nie mógł mnie zranić. Nie życzyłam Ci nigdy źle i nigdy nie będę. Byłeś dla mnie wszystkim, prawde mówiąc dalej jesteś tylko trudno mi się do tego przyznać. Będę okłamywać siebie samą, że w ogóle Cię nie potrzebuję a tak naprawdę nie chcę iść nigdzie bez Ciebie. Chociaż bardzo dobrze wiem, że już nigdy nie będzie tak samo ciągle mam tą głupią nadzieję, która powinna już dawno zginąć razem z moim upadkiem. Drugi raz spotyka mnie tak okropna rzecz, ale dopiero teraz przeżywam ją sto razy bardziej. Jeszcze nigdy tak strasznie nie płakałam przez drugiego człowieka, który tyle razy mówił mi, że mnie kocha, który powinien być wsparciem dla mnie i dla mojego ducha, który powinien mnie podtrzymywać wtedy kiedy jest najgorzej a nie robić mu się lepiej. W końcu każdy zasługuję na trochę wsparcia od człowieka. Przecież po to ludzie są, żeby sobie nawzajem pomagać a nie siebie ranić. Brakuje mi powietrza kiedy tak sobie o tym wszystkim myślę. Mam takie dziwne uczucie w brzuchu, że nie chcę tego wszystkieog przeżywać. Nie chcę, nie chcę, nie chcę, nie chcę. To wszystko zwaliło się na mnie tak nagle właśnie wtedy, kiedy wszystko się układało. Kiedy znowu miałam być szczęśliwa razem z Tobą. Teraz muszę być szczęśliwa sama, czy jest to w ogóle możliwe? 

i'll never forget you, and i forgive you. i will always love you.