Nigdy nie sądziłam , że powiem to w takim wieku. W życiu nie sądziłam , że moja nienawiść i chęć ucieczki będzie aż tak silna. Jednak w końcu wydusiłam z siebie słowa: ' mamo, nie chcę tu dłużej mieszkać' , które ją zabolały, mnie również - przecież to mój dom. Mój kochany pokój, w którym uwielbiam się zaszywać , siasc z kubkiem kawy rano i zapalić paierosa. Moja kuchnia, którą tak wiele razy odwiedzałam gdy łapał mnie knur. Moja łazienka, cała w wodzie gdy z niej wychodziłam. Moje miejsce na ziemi, za którym będe tęsknić, i do którego zawsze mam powrót. Ale nie mogę tu być - nie dam rady. muszę uciec, jak najdalej - dla samej siebie, dla uratowania mojej psychiki, i ogarnięcia nerwów , które są już w strzępkach. Chcę być jak najdalej stąd - bo mnie niszczy ten dom, te wspomnienia, to wszystko co się tu wydarzyło , i co dzieje się aktualnie.A ja nie dam rady, jeśli tu zostanę...

Koniec ... bye .<3